Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Απέρριψαν έρευνα 30χρονης, που μετά από δύο μέρες πήρε διεθνή διάκριση!

Η βιοχημικός Αναστασία Παπαδοπούλου βοήθησε περισσότερους από πέντε εκατομμύρια ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα

Απέρριψαν έρευνα 30χρονης, που μετά από δύο μέρες πήρε διεθνή διάκριση!

Η ερευνητική πρόταση για την κυτταρική θεραπεία του αυτοάνοσου νοσήματος, που υπέβαλλε η 30χρονη βιοχημικός από τα Γιαννιτσά Αναστασία Παπαδοπούλου στο πρόγραμμα «Θαλής», το οποίο στοχεύει στην ενίσχυση της έρευνας και της καινοτομίας, απορρίφθηκε με την ένδειξη «δεν αξιολογήθηκε θετικά». Η ίδια πρόταση δύο ημέρες μετά απέσπασε διεθνή διάκριση από τους...

πλέον ειδικούς στο πεδίο της κυτταρικής θεραπείας. Μάλιστα, κόπηκε από την πρώτη κιόλας φάση της κρίσης και δεν συμπεριλήφθηκε ούτε στις 400 καλύτερες. Λέει η ίδια: "Πρώτος μου στόχος είναι η έρευνα. Μπορώ και θέλω να προσφέρω και το έχω αποδείξει. Θα ήθελα να βγω για σύντομο διάστημα στο εξωτερικό,
να ασχοληθώ με μία καινοτόμο τεχνολογία και στη συνέχεια να τη φέρω στην Ελλάδα. Όμως, δυστυχώς, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και μαζί... τρώγεται και η ίδια. Δεν μπορεί να έχεις παιδιά στην πιο παραγωγική ηλικία, με μυαλό και διάθεση να προσφέρουν, και να τα κρατάς στον πάγο. Ετσι δεν θα μπορέσεις ποτέ να έχεις ανάπτυξη και μέλλον».
ΑΠΟ: ONNEWS GR

Πηγή...

http://alfeiospotamos.blogspot.com/2011/07/30.html

ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ "ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙ !" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ 123 ΚΙΛΑ ΚΟΚΑΪΝΗΣ!

(από το : crimesonair) 
Γράφει ο Bασίλης Xήτος
Τραπεζικό στέλεχος και πρώην στενός συνεργάτης του Γιάννου Παπαντωνίου, όπως αποκαλύπτει το Crimes on air συνελήφθη στην Φλώρινα για λαθρεμπόριο 123 κιλών κοκαΐνης. Την σύλληψη για την παρτίδα κοκαΐνης που προέρχεται από την Βολιβία έκανε το κλιμάκιο της Δίωξης Ναρκωτικών και Όπλων του ΣΔΟΕ Αττικής... Πρόκειται για τον Ν.Σ που τώρα είναι διευθυντής σε υποκατάστημα της Γενικής Τράπεζας στην Μακεδονία και ο οποίος μαζί με υφιστάμενό του τραπεζικό υπάλληλο, ανέλαβαν να μεταφέρουν στα Σκόπια το κοντέινερ που στις 19 Ιουνίου είχε φθάσει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Στην υπόθεση εμπλέκεται και τελωνιακός που υπηρετεί στο μεθοριακό φυλάκιο της Νίκης και ο οποίος συνελήφθη επίσης από το αρμόδιο τμήμα του ΣΔΟΕ Αττικής με προϊστάμενο τον κ. Γιώργο Παπαδόπουλο. Ο Ν.Σ επί υπουργίας Γιάννου Παπαντωνίου στην Μεσογείων, ήταν πρόεδρος του Ινστιτούτου Αμυντικών Μελετών ενώ διετέλεσε και εκπρόσωπος δημοσίων σχέσεων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Οι βαρόνοι τον χρησιμοποιούσαν έκτος από την μεταφορά, για να μπορέσει με τις … γνωριμίες του, να τους πληροφορήσει αν οι αρχές γνωρίζουν κάτι για το κοντέινερ της κοκαΐνης. Μέχρι τα τώρα έχουν γίνει 9 συλλήψεις στην Σερβία και τα Σκόπια, ατόμων που ενέχονται στο ίδιο κύκλωμα.
 
http://fimotro.blogspot.com/2011/07/123.html

Ταξίδι προς την ελευθερία ! Για την απελευθέρωση του ψωμιού από την πανούκλα του χρήματος


για τους ζυμωτές της ελευθερίας.

Το ψωμί είναι μια από τις βασικές τροφές του ανθρώπου και πιθανότατα μία από τις πρώτες επεξεργασμένες τροφές του. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, στην Ελλάδα τα περισσότερα νοικοκυριά στο ύπαιθρο ήταν αυτάρκη σε ψωμί, αφού κάθε νοικοκυριό παρασκεύαζε το δικό του ψωμί, με το δικό του προζύμι, στον ιδιωτικό του ή στον κοινοτικό φούρνο. Σήμερα το ψωμί είναι υπόθεση των αρτοποιείων και ελάχιστοι είναι αυτοί που δίνουν ένα κομμάτι του χρόνου τους στη παρασκευή σπιτικού ψωμιού. Ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που όταν αποφασίζουν να παρασκευάσουν το δικό τους ψωμί, δεν συμβιβάζονται με τη μαγιά που πουλάνε στους φούρνους η στα πολυκαταστήματα...



Μια κοινότητα ανθρώπων που ζει στο ύπαιθρο, έχει την ικανότητα να γίνει αυτάρκης στο ζήτημα του ψωμιού. Αυτό με μια πρώτη ματιά σημαίνει ότι η κοινότητα θα παράγει τα δικά της σιτηρά, θα έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί νερό, το αλάτι θα της παρέχεται από τη γενναιόδωρη θάλασσα, οι ελιές θα τις εξασφαλίζουν το απαραίτητο λάδι, ενώ οι μέλισσες το μέλι. Ακόμη σημαίνει ότι κάποιος θα κατασκευάσει τα απαραίτητα ξύλινα, μεταλλικά και πήλινα σκεύη και ότι θα υπάρχει ο απαραίτητος φούρνος. Τα πράγματα σίγουρα θα απλοποιηθούν αν αναφερθούμε σε μια ομοσπονδία κοινοτήτων… Κυρίαρχα βέβαια είναι αναγκαίο να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ΘΕΛΟΥΝ να ασχοληθούν και με το ζήτημα του ψωμιού.

Και οι κάτοικοι των πόλεων, όμως, δεν είναι απαραίτητο να ζούνε πλήρως υποταγμένοι στο εμπορικό πνεύμα της εποχής. Ακόμη και αν δε μπορείς να γίνεις αυτάρκεις σε αστικές συνθήκες (εκτός και αν οι αστικές αυτές συνθήκες επιτρέπουν την παραγωγή των βασικών πρωτογενών προϊόντων), μπορείς να παρασκευάζεις το δικό σου ψωμί με προζύμι. Επίσης, ακόμη και αν δε ζεις τις κοινοτικές συνθήκες που σου προσφέρει το ύπαιθρο μέσα σε μια πόλη, είναι εφικτό ένα σύνολο ανθρώπων με κοινή συμφωνία να παράγει σχεδόν κοινοτικά το ψωμί του. Ίσως είναι δυνατή η δημιουργία μιας κολλεκτίβας ψωμιού στην πόλη…



Το σημείο - κλειδί για την αυτάρκεια στο ζήτημα του ψωμιού, είναι αναμφίβολα το προζύμι. Από τη στιγμή που μπορείς να κατασκευάσεις προζύμι, είσαι ανεξάρτητος από τη τεχνητή μαγιά που πωλείται και, βέβαια, δεν μπορείς να παρασκευάσεις. Η μαγιά που χρησιμοποιείται στην αρτοβιομηχανία, παρασκευάζεται από καλλιέργειες του μύκητα Saccuromices cerevisioce και περιέχει περίπου 70% νερό. Δεν είναι όμως απαραίτητη, αφού μπορείς με βασικό συστατικό αλεύρι και νερό να "πιάσεις" το δικό σου προζύμι. Πέρα όμως από το ζήτημα της αυτάρκειας, το ψωμί με προζύμι έχει ένα ιδιαίτερο άρωμα το οποίο οφείλεται σε δευτερογενές ζυμώσεις που γίνονται με το προζύμι και οι οποίες είναι άγνωστες στις διαδικασίες που γίνονται με τη τεχνητή μαγιά.


Οποιαδήποτε περιγραφή κι αν γίνει πάνω στη διαδικασία του ζυμώματος του ψωμιού, δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον - α που θέλει να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, όσο η πρακτική εφαρμογή, η επιτυχία ή η αποτυχία της κάθε φοράς που ξεκινάει να κάνει κανείς ψωμί.

Κατά τη διάρκεια του ζυμώματος, απελευθερώνεται από το αλεύρι η γλουτένη, η ουσία που δίνει την ελαστικότητα στη ζύμη. Για να έχει επιτυχία το ζύμωμα, πρέπει να είναι αργό και με σταθερό ρυθμό, ώστε η γλουτένη να λειτουργήσει με τρόπο που θα δώσει στο ψωμί τη σπογγώδη μορφή του, κάτι που είναι αρκετά σημαντικό για να είναι εύκολη η πέψη του ψωμιού. Η ζύμη χρειάζεται να τραβιέται, να απλώνεται και να αναποδογυρίζει πολλές φορές ώστε να γίνει σωστή οξυγόνωση. Αν το ψωμί είναι ζυμωμένο όσο πρέπει, τρίβοντας την επιφάνειά του με βρεγμένο δάχτυλο, βλέπεις κάποια άσπρα κομματάκια, που είναι η γλουτένη.


Ανακατεύουμε σε ένα σκεύος 200 γρ. αλεύρι (φρεσκοαλεσμένο αν είναι δυνατόν) με λίγο φρέσκο, χλιαρό, νερό (αν είναι δυνατό χωρίς χλώριο, γιατί το χλώριο μπορεί να αλλοιώσει τη διαδικασία) στο οποίο έχουμε διαλύσει μια κουταλιά μέλι και προσθέτουμε ένα κουταλάκι λάδι και ένα αλάτι. Ζυμώνουμε το μίγμα μέχρι να γίνει ένας σχετικά σφιχτός χυλός. Σκεπάζουμε το σκεύος (αν είναι δυνατόν να κλείσει αεροστεγώς) και το αφήνουμε σκεπασμένο με κουβέρτες, σε όσο το δυνατόν πιο σταθερή θερμοκρασία. Μετά από 48 ώρες, πρέπει να αρχίσουν να σχηματίζονται κάποιες φουσκάλες στην επιφάνεια. Προσθέτουμε λίγο χλιαρό νερό (σε κάθε στάδιο ισχύει ότι αναφέρθηκε για το χλώριο) και τόσο αλεύρι ώστε να δημιουργηθεί μια ζύμη σαν την προηγούμενη. Σκεπάζουμε το σκεύος και το αφήνουμε για άλλες 48 ώρες σε σταθερή, όσο γίνεται, θερμοκρασία. Η σταθερή θερμοκρασία (γύρω στους 20ο C) είναι μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να πετύχει το προζύμι. Αν όλα έχουν πάει καλά, το προζύμι είναι πλέον έτοιμο. Η επιφάνειά του θα είναι γεμάτη μικρές φουσκάλες και θα έχει ξυνίσει. Είμαστε έτοιμοι για το πρώτο ψωμί!


Βάζουμε δύο κιλά αλεύρι στο σκεύος που θα ζυμώσουμε, ρίχνουμε δύο κουταλιές αλάτι και κάνουμε μια λακούβα στο κέντρο, όπου ρίχνουμε το προζύμι. Ρίχνουμε τέσσερις κούπες χλιαρό νερό και δουλεύουμε τη ζύμη ώσπου να γίνει μία ομοιογενές μάζα που δεν κολλάει στα χέρια. Αφήνουμε το ζυμάρι να κάτσει για περίπου δύο ώρες σκεπασμένο με κουβέρτες, ώστε να φουσκώσει. Στη συνέχεια, χωρίζουμε το ζυμάρι σε καρβέλια, τα πλάθουμε και τα αφήνουμε άλλες δύο ώρες σε ζεστό περιβάλλον για να φουσκώσουν.
Δε ξεχνάμε σε αυτό το στάδιο να κρατήσουμε μια γροθιά ζυμάρι (ή περίπου 200 γρ.), το οποίο θα είναι το προζύμι για την επόμενη φορά. Το κομμάτι που κρατήσαμε το διατηρούμε σε ένα δοχείο που κλείνει αεροστεγώς και το βάζουμε στο ψυγείο.
Αφού προθερμάνουμε το φούρνο στους 240ο C, βάζουμε τα καρβέλια στο φούρνο, αφού τα χαρακώσουμε, για περίπου 20 λεπτά. Στη συνέχεια, και χωρίς να ανοίξουμε καθόλου κατά τη διάρκεια του ψησίματος το φούρνο, χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία σους 200ο C και ψήνουμε για ακόμη 25 λεπτά περίπου. Το ψωμί μάλλον είναι έτοιμο. Αν όταν το χτυπάμε από κάτω ακούγεται ένας ξερός ήχος, σαν να χτυπάμε ξύλο, το ψωμί έχει ψηθεί καλά. Αν ακουστεί ένα υπόκωφος, σιγανός ήχος, τότε πρέπει να συνεχίσουμε το ψήσιμο.

***************************************************************
Για να ενεργοποιήσουμε το προζύμι που κρατήσαμε τη τελευταία φορά που κάναμε ψωμί, το βγάζουμε από το ψυγείο και το ζυμώνουμε με λίγο χλιαρό νερό, να γίνει ένας πηχτός χυλός. Το αφήνουμε 12 ώρες σε σχετικά σταθερή θερμοκρασία (20οC) και κατόπιν μπορούμε να κάνουμε το ψωμί.
***************************************************************

Μερικές μικρές παρατηρήσεις

  • Το ψωμί χρειάζεται τον χρόνο του.
    Ας σεβαστούμε την ανάγκη του αυτή και ας μη το καταπιέσουμε!
  • Σύμφωνα με την παράδοση, η καλύτερη εποχή για να πιάσεις προζύμι είναι το φθινόπωρο και ιδιαίτερα ο Σεπτέμβρης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το προζύμι
    απεχθάνεται τις ακραίες θερμοκρασίες.
  • Όταν προθερμαίνουμε τον φούρνο, είναι καλό να βάλουμε μέσα ένα σκεύος με νερό για να δημιουργήσει υγρό περιβάλλον,
    που είναι πιο ευνοϊκό για το ψήσιμο του ψωμιού.
  • Αν θέλουμε την επάνω επιφάνεια του ψωμιού τραγανιστή,
    πριν το φουρνίσουμε το αλείφουμε με γάλα ή χτυπημένα αυγά και, αν θέλουμε, το πασπαλίζουμε με σουσάμι.
  • Κατά τη διάρκεια του ζυμώματος μπορούμε να ενσωματώσουμε νιφάδες από διάφορα δημητριακά (βρώμη, σίκαλη, σιτάρι), διάφορα μυρωδικά (μαστίχα, γλυκάνισο, ρίγανη) ή άλλους σπόρους (ηλιόσπορο, λιναρόσπορο).
  • Μπορούμε ανάλογα με τη φαντασία μας
    να κάνουμε διάφορα ψωμιά, με τυρί, με ελιές,
    με σκόρδο, με κρεμμύδι και ντομάτα, με καρύδι...
  • Όσο μεγαλύτερη η... βιοποικιλότητα, τόσο πιο νόστιμο γίνεται το ψωμί. Αναμειγνύουμε διάφορα αλεύρια, γιατί δεν μας αρέσει η ομοιομορφία. Ο καθένας έχει να δώσει κάτι δικό του.
  • Το ψωμί χρειάζεται αληθινή αφοσίωση.
    Αν όταν κάνεις το ψωμί έχεις άσχημη διάθεση,
    δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. Είτε θα απορροφηθείς τόσο
    που θα ξεχάσεις γιατί στεναχωριέσαι, είτε το μυαλό σου θα είναι συνέχεια αλλού και το ψωμί δεν θα τρώγεται...

(από το βιβλίο της Ελένης - Φαίης Σταμάτη
«Μηλιές, κώμη του Πηλίου όρους»)
Παλιά, σχεδόν κάθε σπίτι στις Μηλιές είχε το δικό του φούρνο στην αυλή και ήταν πάντοτε πρόχειρο το ξύλινο σκαφίδι, η πινακωτή, και μια πολύ λεπτή σίτα με ξύλινο στεφάνι για να κοσκινίζεται το αλεύρι. Το ζύμωμα είναι δουλειά σκληρή. Το σπιτικό όμως καρβέλι είναι πιο νόστιμο, διατηρείται πιο πολλές μέρες από το έτοιμο που βγάζει ο φούρνος και, παρόλο τον κόπο, μερικές νοικοκυρές συνεχίζουν να ζυμώνουν στο σπίτι. Όταν ανάψει φούρνο η Γ.Κ., δεν ψήνει μόνο ψωμί. Φτιάχνει κουλούρια, παξιμάδια, χορτόπιτα και αν έχει περισσέψει λίγο ζυμάρι φουρνίζει και μια πιταστή, που ψήνεται γρήγορα.

«Όταν είναι να ζυμώσω, σηκώνομαι νωρίς και βάζω λίγο νερό να ζεσταθεί. Παλιά η μάνα μου φόραγε τσεμπέρι στα μαλλιά για να μην πέσει τρίχα στο ζυμάρι, έβαζε την ποδιά της και ανασκούμπωνε τα μανίκια πριν αρχίσει να κοσκινίζει το αλεύρι στο σκαφίδι. Όπως και κείνη έτσι κι εγώ ζυμώνω με προζύμι, με λίγο δηλαδή ζυμάρι που έχω κρατήσει από το προηγούμενο ζύμωμα. Αποβραδίς, στο προζύμι προσθέτω λίγο νεράκι χλιαρό και λίγο αλεύρι, το ζυμώνω και τ' αφήνω να φουσκώσει όλη νύχτα. Το πρωί, αφού κοσκινίσω το αλεύρι - περίπου 10 κιλά είναι η κάθε ζυμωσιά - προσθέτω το προζύμι, αλατάκι και λίγο λίγο το νερό που έχω ζεστάνει, για να δουλεύεται η ζύμη. Θέλει κοντά μισή ώρα να ζυμώνεις, με τις δυο χούφτες σφιγμένες σε γροθιά. Η μάνα μου έλεγε πώς να δε μελανιάσουν οι κόμποι απ' τα χέρια σου δε θα 'χεις ψωμί καλό».

Όταν ζυμωθεί το ψωμί, η νοικοκυρά ακόμα σήμερα σταυρώνει το ζυμάρι και κόβει πρώτα ένα κομμάτι για προζύμι. Με το υπόλοιπο πλάθει τα καρβέλια της. Όπως τα πλάθει, ένα ένα τα βάζει στις θήκες της πινακωτής που έχει στήσει δίπλα της, στρωμένη με μια στενόμακρη πεντακάθαρη άσπρη πετσέτα - το μεσάλι - τα σκεπάζει και τα μεταφέρει σε μέρος ζεστό για να φουσκώσουν, συνήθως αποπάνω ρίχνει μια χοντρή κουβέρτα να γίνει η ζύμωση.

«Θέλουν δυο ωρίτσες για να φουσκώσουν. Έχω καιρό ν' ανάψω το φούρνο να καεί καλά. Ο φούρνος είναι έξω, στην αυλή, και το καλοκαίρι, με την πολλή τη ζέστη, σηκώνομαι χαράματα να προλάβω τον ήλιο».

Στο φούρνο η γυναίκα ρίχνει πρώτα τα τσάκνα - λεπτά ξερά κλαδιά - που ανάβουν εύκολα, έπειτα προσθέτει κι ένα δυο μεγαλύτερα. Η τέχνη είναι να κάψει ο φούρνος ομοιόμορφα, γι' αυτό, με το φουρνόξυλο - ένα μακρύ ίσιο ξύλο - σκορπάει τα κλαδιά που καίγονται σε όλη την επιφάνειά του και όταν πυρώσει καλά, όταν μέσα έχει ασπρίσει, τραβάει τα κάρβουνα προς το άνοιγμα με μια σιδερένια ξύστρα. Έπειτα βρέχει ένα πανί, το μπήγει σ' ένα μακρύ κοντάρι και τον πανίζει, τον σκουπίζει, για να είναι καθαρός όταν θα βάλει τα ψωμιά της.
Αφού έχει κάψει ο φούρνος κι έχουν φουσκώσει τα ψωμιά, η νοικοκυρά φέρνει έξω την πινακωτή, παίρνει τα καρβέλια ένα ένα, τα ακουμπάει στο φουρναρόφτυαρο το στρωμένο με φύλλα, και αφού τα χαράξει με το μαχαίρι, τα φουρνίζει με μια γρήγορη επιδέξια κίνηση, κλείνει το φούρνο, τον σταυρώνει και πάει να συνεχίσει τις άλλες δουλειές του σπιτιού. Σε λίγο θα ξανάρθει να δει μήπως έχει ροδίσει το ψωμί, θα το βρέξει μ' ένα πανί για να γυαλίσει και θα βάλει πάνω στο κάθε καρβέλι ένα κομμάτι εφημερίδα για να μην αρπάξει. Θα 'χει το νου της, και μόλις είναι έτοιμο, ψημένο πια, θα το ξεφουρνίσει.

«Καμιά φορά, όταν δεν έχω καθόλου ψωμί, φτιάχνω μια προφταστήρα. Παίρνω μια χούφτα απ' το ζυμάρι, το πλάθω στα γρήγορα λεπτό, πατάω μικρές λακούβες με τα δάχτυλα και το βάζω αμέσως στο φούρνο. Δε φουσκώνει πολύ, αλλά ψήνεται αμέσως. Παλιά την έκαναν συχνά οι νοικοκυρές και έτσι έπαιρνε ψωμί μαζί του ο νοικοκύρης στον τορβά, όταν έφευγε να πάει στο κτήμα.
Έπειτα, την πρωτοχρονιά, φτιάχνουμε πάντα στο σπίτι την παραδοσιακή κουλούρα», λέει η Φ.Κ.. «Τότε βάζω στη ζύμη άσπρο καλό αλεύρι, λίγη ζάχαρη, διάφορα μυρωδικά, κανέλα, βανίλια και γλυκάνισο και όταν είναι να τη φουρνίσω την κεντάω με μια χτένα φαρδιά ή με πιρούνι και μ' ένα καλαμάκι που ακουμπάει στη ζύμη ρουφάω λίγο και φτιάχνω κουμπάκια. Έπειτα την αλείφω με αυγό και είναι έτοιμη να μπει στο φούρνο. Όλα αυτά βέβαια θέλουν κόπο, και, αφού έχουμε φούρνο καλό μες στο χωριό, αν έπαιρνα το έτοιμο καρβέλι θα γλίτωνα και το κουβάλημα. Δε θα 'χαμε να κουβαλάμε ούτε το σακί με το αλεύρι ούτε τα τσάκνα για το φούρνο. Αλλά ακόμα τώρα θέλω και το ζυμώνω, γιατί άλλη χάρη έχει κι άλλη νοστιμάδα το ψωμί το σπιτικό».

(Κάνω το δικό μου ψωμί, εκδ. Ψύχαλου)
"Κάποια έβαλε το προζύμι κρύο: το ψωμί σβόλιασε, η άλλη πολύ ζεστό, τότε έγινε αφρός. Κάποια έβαλε λίγο νερό στο αλεύρι, το ψωμί έγινε πολύ σκληρό και ήταν σα μολύβι στο στομάχι, η άλλη έβαλε πολύ νερό και το ψωμί κόλλαγε και έμενε κολλημένο ανάμεσα στα δόντια.

Για το προζύμι ήξεραν ακόμη λιγότερα. Η μία δεν το ανανέωνε αρκετά συχνά, τότε βρώμαγε και χάλαγε το ψωμί. Άλλη έβαζε πολύ λίγο και το ψωμί δεν φούσκωνε, άλλη έβαζε πάρα πολύ και γινόταν σαν σφουγγάρι. Μία δεν ήξερε ότι βάζουμε αλάτι στο ψωμί, η άλλη έβαζε πολύ αλάτι. Κάποιες δεν ήξεραν να ανακατεύουν και να ζυμώνουν ή ήταν πολύ τεμπέλες για να δουλέψουν τη ζύμη τόσο ώστε να μην κολλάει στα χέρια. Μερικές κοιμόταν πολύ, όταν έβαζαν από το βράδυ το προζύμι ξίνιζε πολύ η ζύμη και πείραζε το στομάχι. Οι λιγότερες έβγαζαν άκρη με τη θερμοκρασία του φούρνου. Άλλοτε ήταν πολύ ζεστός, οπότε καιγόταν το ψωμί εξωτερικά και μέσα ήταν άψητο και υγρό. Άλλοτε δεν ήταν αρκετά ζεστός, τότε το ψωμί ξεραινόταν, στο κέντρο όμως έμενε άψητο. Κάποιες γυναίκες έβαζαν πολύ γρήγορα το ψωμί στο φούρνο για να τελειώνουν γρήγορα: φούσκωνε τότε η κόρα του και έφευγε. Γι' αυτό δεν είχαν τέλος στο χωριό τα στομαχικά προβλήματα και οι δυσκοιλιότητες και τα παιδιά δεν ήξεραν τι να κάνουν από τα σκουλήκια. Για όλα έφταιγε το κακό ψωμί."

(Issac Asimov, Το χρονικό των επιστημονικών ανακαλύψεων)

«Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να καλλιεργεί τη γη, μετέτρεπε τα σιτηρά σε αλεύρι, από το οποίο, με την προσθήκη νερού, παρασκεύαζε ένα επίπεδο, σκληρό αλλά θρεπτικό ψωμί. Κατά διαστήματα, όμως, το υγρό ζυμάρι πάθαινε ζύμωση και απελευθέρωνε αέρια (διοξείδιο του άνθρακα), που το έκαναν να φουσκώνει και να αποκτά σπογγώδη υφή. Το αποτέλεσμα ήταν το ένζυμο ψωμί, το οποίο ήταν εξίσου θρεπτικό με το προηγούμενο, αλλά γινόταν πιο μαλακό και τρωγόταν πιο ευχάριστα.

Οι Αιγύπτιοι παρατήρησαν αυτό το φαινόμενο λίγο μετά το 1800 π.Χ. και, τελικά, ανακάλυψαν ότι μπορεί να αποτελέσει μέρος μιας ελεγχόμενης διαδικασίας. Αν κρατήσει κανείς μια μικρή ποσότητα από το ένζυμο ψωμί προτού το ψήσει και την προσθέσει σε μια νέα ποσότητα ζυμαριού, θα υποστεί κι αυτή ζύμωση. Έτσι δεν χρειαζόταν πια να βασίζονται στην τυχαία εμφάνιση του φαινομένου.»

(Από το βιβλίο του Ν. Γ. Πολίτη, Δημοτικά Τραγούδια, Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού Λαού)
Τα εργατικά τραγούδια σκοπόν έχουν δια της συμφωνίας του ρυθμού αυτών προς τας ρυθμικάς κινήσεις του εργάτου να ευκολύνουν την εργασίαν, κανονίζοντα την ενέργειαν των μυών και εμποδίζοντα την άχρηστον σπατάλην μυϊκής δυνάμεως. Το Παλαιότατον και γνωστότατον παράδειγμα τούτων είναι το αρχαίον ελληνικόν μυλικόν άσμα: "Αλεί, μύλα, αλεί, / και γαρ Πίττακος αλεί, / μεγάλας Μυτιλάνας βασιλεύων". Όμοια είναι η αρχή και όλων των σημερινών ελληνικών τοιούτων τραγουδιών, τα οποία τραγουδούν όταν αλέθουν με τον χειρόμυλον. Το κατωτέρω έχει τούτο το ιδιάζον, ότι ηυτοσχεδιάσθη από μίαν μανιάτισσαν, η οποία ηναγκάσθη ν' αλέση με τον χερόμυλον δια να ετοιμάση την τροφήν αποσπάσματος χωροφυλάκων, καταδιώκοντος τον φυγόδικον σύζυγόν της και καταλύσαντος εις την οικίαν της.
Άλεθε, μύλο μου άλεθε,
βγάλε ταλεύρια σου ψιλά,
τα πίτουρά σου τραγανά,
να τρώσι οι χωροφύλατσοι,
κι ο νωματάρχης το στσυλί,
που κάθεται 'ς την αγκώνη.

(Από το Μέγα λεξικόν όλης της Ελληνικής γλώσσης του Δ. Δημητράκου, τόμος 15)

Βγάζει το ψωμί του = κερδαίνει τα προς το ζειν αναγκαία
Αυτή η δουλειά έχει ψωμί = βέβαια ή άφθονα κέρδη
Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι = συνδεόμεθα διά παλαιών στενών δεσμών φιλίας
Δεν έχει ψωμί να φάει = πένεται, λιμοκτονεί
Λίγα είναι τα ψωμιά του = συντομώτατα θα αποθάνη
Θα φας πολλά ψωμιά ακόμα = θα κοπιάσης ή θα αναμείνης επί πολύν εισέτι χρόνον
Ψωμί δεν έχομε, ραπανάκια για την όρεξη γυρεύομε = επί των στερουμένων τα απολύτως αναγκαία και επιζητούντων τα περιττά

Wonderbread, the future of an illusion

Το θαυμαστό ψωμί,
το μέλλον μιας ψευδαίσθησης.
(Μετάφραση του κειμένου του S.Froyd από τα αγγλικά, της Εύης Βουτσινά,
για την εφημερίδα «Καθημερινή»)
Στη γερμανική μας γλώσσα, ο συσχετισμός ανάμεσα στο ψωμί και το σώμα παραείναι απλός. Ο ίδιος ήχος λέξης σημαίνει σώμα (leib) και καρβέλι (laib). Έτσι, το υπερεπεξεργασμένο ψωμί αντιστοιχεί σε ένα χωρίς ένστικτα σώμα... Καμιά ψυχαναλυτική θεραπεία - θαύμα δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτή την πανούκλα του "θαυμαστού ψωμιού...".

...Και εγώ, αφού πέρασα τα εβδομήντα, τόλμησα να συνδέσω τη νεύρωση του πολιτισμού μας με τη θρησκευτική καθαρότητα... Η διαδικασία της επεξεργασίας στους αλευρόμυλους, οι οποίοι ευνουχίζουν το σιτάρι αφαιρώντας του το φύτρο, το αναπαραγωγικό του όργανο, είναι η δευτερογενής επεξεργασία της θεολογίας του πολιτισμού μας σύμφωνα με την οποία ο Θεός Σωτήρας δεν έχει γεννητικά όργανα.

Για να το πω πιο απλά: το ψωμί στη γη θα είναι ανούσιο όσο είναι έτσι και το κουμάντο στους ουρανούς. Αυτά τα νεκρά άσπρα ψωμιά που κυλούν πάνω σε ατέλειωτους ιμάντες ( η τεχνολογία της αιωνιότητας) με τους, στα λευκά ντυμένους, λειτουργούς να τα παρακολουθούν, αυτά τα ψωμιά δεν μπορούν να μπαγιατέψουν ούτε να ξεραθούν παρά μόνο να αποσυντεθούν χημικά.

Τα άνευρα, ζυμαρένια σώματα, βαλσαμωμένα, γεμάτα φουσκάλες από αέρα (γιατί και η μαγιά χρειάζεται τον χρόνο της) είναι παραγεμισμένα με ολόκληρη μυστική ακολουθία εσωτερικών προσθέτων. Τα πρόσωπά τους εξωτερικά είναι φτιασιδωμένα με καραμελοχρώματα (γιατί αυτού του είδους τα ψωμιά ούτε σκουραίνουν ούτε κάνουν κρουστά με τη θερμοκρασία), φουσκωμένα στα γρήγορα, εξαϋλωμένα μέσα σε λίγα λεπτά (πρόκειται για τη στιγμιαία ανάσταση), κάθε σώμα καλυμένο μ' ένα πλαστικό πέπλο του Τορίνο, ψεύτικο, γλοιώδες, μια συναισθηματική εξιδανίκευση χωρίς καθόλου πάθος.

...μερικοί νόμισαν ότι το βιβλίο μου "Το θαυμαστό ψωμί" (το μέλλον μιας ψευδαίσθησης) ήταν μια ευθεία επίθεση στην ψευδαίσθηση της σωτηρίας του "λευκού χριστιανικού πολιτισμού"... κι όμως, ως συνήθως, μπέρδεψαν την ουσία: εγώ δεν βγήκα να αναζητήσω τη σωτηρία. Απλά προσπαθούσα να σώσω το ψωμί.

Η έρευνα μου πάνω στο ψωμί πήγε σε βάθος. Δηλαδή στις ρίζες του μέσα στη θρησκεία, γιατί το θαυμαστό ψωμί είναι απλώς το τελικό προϊόν μιας μακροχρόνιας πολιτισμικής εξέλιξης. Το ψωμί, που ήταν ο θεός (πρωτόγονη ταύτιση), και το κόψιμο του ψωμιού που ήταν το σώμα του θεού (τοτεμισμός) και μετά το μοίρασμα αυτού του κομμένου ψωμιού σ' ένα κοινοβιακό γεύμα που γιορτάζεται από διάφορους χριστιανικούς πληθυσμούς (θυσία του πατρικού προτύπου) εξιδανικεύεται με το χρόνο στη νεύρωση του πολιτισμού. Το αποτέλεσμα που έφερε είναι αυτό το άνοστο πιτάκι, ένα μπισκότο, μια μαρέγκα χωρίς νοστιμιά και ψίχα. Λευκασμένο, καλουπωμένο, συσκευασμένο και γλιστρημένο πάνω στη χωρίς ασυνείδητο γλώσσα του μετανοημένου αμαρτωλού, χωρισμένο σε ομοιόμορφες μερίδες που κατόπιν έγιναν οι ομοιόμορφες φέτες του "ψωμιού των μαζών".

Η ψευδαίσθηση που τώρα ονομάζουμε "ψωμί" δεν έχει μέλλον. Ούτε και ο πολιτισμός που το παράγει έχει μέλλον. Όσο συνεχίζεται καθημερινά η προσευχή στον Κύριο Κουλουρά του Ουρανού να μας χορηγήσει τον άρτο τον επιούσιων, οι αλευρόμυλοί μας θα συνεχίζουν να αλέθουν και να λευκαίνουν, τα ψωμιά μας θα συνεχίζουν να μην έχουν σχέση με προζύμια και κρούστες και τα σάντουίτς μας θα συνεχίσουν για πάντα να μονομαχούν στο πεδίο της λίγδας και του καουτσούκ.

Όχι, το μπάγκελ* δεν είναι λύση ούτε τα βιεννέζικα ψωμιά. Κι ας τους δίνουν στριφτά και μυτερά φροϊδικά σχήματα. Δεν είναι παρά πιο ευφάνταστες παραλλαγές στο ίδιο άσπρο πολιτισμένο αλεύρι.

Δεν θα δώσω συνταγή για ψωμί. Γιατί να το κάνω αυτό, γέρος άνθρωπος; Μήπως δεν έχω κάνει ήδη αρκετά; Θα δώσω όμως μια συμβουλή: αν είναι να ζήσετε τόσα πολλά χρόνια όσο εγώ, αν θέλετε ένα μέλλον που να μην είναι ψευδαίσθηση, χαρίστε στον εαυτό σας ένα ωραίο εβραϊκό σικαλένιο ψωμί. Απολαύστε!
σημείωση*: Το μπάγκελ είναι βαρύ εβραϊκό ψωμάκι με τρύπα στο κέντρο, πολύ γνωστό στη Ρωσία και την Αμερική, το οποίο πρώτα βράζεται για λίγο και στη συνέχεια ψήνεται στο φούρνο.

http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2011/07/blog-post_9880.html#more

ΤΑΞΙ : Αλήθειες, ψέμματα και μύθοι…

Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με ψύχραιμο τρόπο να όσα ακούγoνται γύρω από τα ταξί.
 
• Στον κλάδο των ΤΑΞΙ υπάρχει μαύρο χρήμα. ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεδομένου πως στα συμβόλαια εμφανίζεται η άδεια να κάνει 3.000 ευρώ ενώ πωλείται 100.000. Το κράτος έχει αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και στην οικοδομή και έβαλε αντικειμενικές τιμές πώλησης. 
 
Είναι πάγιο αίτημα του ΣΑΤΑ εδώ και χρόνια ώστε να διασφαλίσει και ο ιδιοκτήτης την περιουσία του και να μην είναι έρμαιο 10 μαντράδων που αυξομειώνουν κατά το δοκούν τις τιμές ή για να μην βλέπει την περιουσία του να χάνεται κάθε φορά που κάθε υπουργός θέλει να «κάνει το κομμάτι του».
 
• Το «ανοιγμα» του επαγγέλματος το επιβάλλει η Ε.Ε. ΨΕΜΜΑΤΑ. Η κοινοτική οδηγία Μπολκεστάιν που αφορά τα επαγγέλματα και τις υπηρεσίες εξαιρεί ρητά τα ΤΑΞΙ από την πλήρη απελευθέρωση καθώς αναγνωρίζει πως η τιμή θα πρέπει να καθορίζεται από το κράτος ενώ θα πρέπει να υπάρχουν πληθυσμιακοί περιορισμοί για τον αριθμό των αδειών. Είναι εκπληκτικό πως η Τρόικα είχε συμφωνήσει και αποδεχτεί την ρύθμιση Ρέππα!
 
• Το ΤΑΞΙ είναι ανοικτό στην Ευρώπη. ΨΕΜΜΑΤΑ. Το ΤΑΞΙ πουθενά παγκοσμίως δεν είναι ελεύθερο (χωρίς κανέναν περιορισμό) ακόμα-ακόμα και στην κοιτίδα του φιλελευθερισμού τις ΗΠΑ.
 
• Απαγορεύεται να υπάρξουν εταιρίες ΤΑΞΙ. ΨΕΜΜΑΤΑ. Ο νόμος ορίζει πως κάθε φυσικό πρόσωπο επιτρέπεται να έχει μέχρι δυο άδειες ΤΑΞΙ. Ωστόσο επιτρέπει την ίδρυση εταιριών αφήνοντας ελεύθερο το πόσες άδειες θα έχουν. Το μεγάλο θέμα είναι όμως πως αν η κάθε άδεια έχει π.χ.100.000 ευρώ γιατί ο μεγαλοκαρχαρίας να τα πληρώσει στον ιδιοκτήτη; Απλά βάζει έναν υπουργό (ονόματα δεν λέμε!) να πει πως θα ανοίξω το επάγγελμα η άδεια πέφτει στο 10% της αρχικής τιμής και ο μεγαλοκαρχαρίας αγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές!
 
• Το άνοιγμα του επαγγέλματος θα φέρει μείωση τιμών και ποιοτικότερες υπηρεσίες. ΜΥΘΟΣ. Η τιμή του κομίστρου παγκοσμίως ορίζεται από το κράτος (ή την εκάστοτε Πολιτεία στις ΗΠΑ). Εξάλλου σκεφτείτε τι γίνεται στην περίπτωση που μείνουν 2-3 εταιρίες στον κλάδο, όπως πχ στην κινητή τηλεφωνία, όπου υπάρχουν εναρμονισμένες πρακτικές χρεώσεων, η ποιότητα των υπηρεσιών παραμένει χαμηλή και το κόστος υψηλό και φυσικά η Αρχή Ανταγωνισμού σφυρίζει αδιάφορα.
 
• Το άνοιγμα του επαγγέλματος θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. ΜΥΘΟΣ. Θα φέρει πρόσκαιρα νέες θέσεις και κατόπιν όταν όλοι οι μικροί δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν θα μείνουν 2-3 μεγαλοεταιρίες να ελέγχουν τον κλάδο.
 
• Τα ΤΑΞΙ δεν κόβουν πάντα αποδείξεις. ΑΛΗΘΕΙΑ. Από την στιγμή που θα χρεώσει την ταρίφα ο οδηγός τότε αυτόματα η απόδειξη κόβεται. Το πρόβλημα είναι πως πολλοί οδηγοί που νοικιάζουν το ΤΑΞΙ προκειμένου να εμφανίζουν λιγότερα έσοδα και να πληρώνουν μικρότερο ενοίκιο δεν κόβουν αποδείξεις.
 
• Ο ταξιτζής διαλέγει κούρσες. ΑΛΗΘΕΙΑ. Σε όλους τους κλάδους υπάρχουν και οι κακοί και για αυτό ο νόμος προστατεύει τον καταναλωτή. Αν αρνηθεί κάποιος να σας πάει στον προορισμό σας απλά πάρτε του τον αριθμό και προβείτε σε καταγγελία.
 
• Οι οδηγοί είναι μισθωτοί του ιδιοκτήτη. ΨΕΜΜΑΤΑ. Για όποιον δεν το έχει καταλάβει ο ιδιοκτήτης νοικιάζει την επιχείρηση στον οδηγό. Για αυτό και ο οδηγός δεν πληρώνεται με μισθό αλλά πληρώνει ενοίκιο στον ιδιοκτήτη. Επομένως, τα περί αδειών το καλοκαίρι, συνθηκών εργασίας κλπ δεν ισχύουν αφού αν πάω εγώ και νοικιάσω ένα μαγαζί δεν σημαίνει πως αν μου την βαρέσει και το κλείσω για έναν μήνα, δεν θα πληρώσω το ενοίκιο στον ιδιοκτήτη. 
 
Εδώ βέβαια υπάρχει το εξής απίθανο: ο ιδιοκτήτης ενώ νοικιάζει την επιχείρηση το κράτος τον υποχρεώνει να ! ασφαλίζει τον οδηγό στο ΙΚΑ και όχι να είναι αυτασφάλιστος στον ΟΑΕΕ! Παραλογισμός του ελληνικού κράτους τον οποίο έχει επισημάνει εδώ και χρόνια το ΣΑΤΑ.
 
• Υπάρχει ανασφάλιστη εργασία στα ΤΑΞΙ. ΜΥΘΟΣ. Μέχρι και την δεκαετία του 1980 κάποιος θα μπορούσε να το ισχυριστεί. Πλέον, η μαύρη εργασία στα ΤΑΞΙ ακολουθεί το ποσοστό μαύρης εργασίας στο σύνολο της χώρας.
 
• Οι ταξιτζίδες είναι άξεστοι, απολίτιστοι και θεωρούν τον δρόμο δικό τους. ΜΥΘΟΣ. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να κολλάμε ταμπέλες σε έναν ολόκληρο κλάδο βασιζόμενοι σε μια προσωπική εμπειρία μας. Αλλά με την ίδια λογικοί όλοι οι μηχανικοί είναι λαμόγια, όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκι και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάθονται. Είναι λάθος να γενικεύουμε…
 
• Όσοι έχουν ΤΑΞΙ είναι φεουδάρχες. ΜΥΘΟΣ. Κάπως έτσι προσπαθούν τα κανάλια και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να παρουσιάσουν τα πράγματα . Κάποιος που έβαλε υποθήκη το σπίτι του και πήρε δάνειο και αγόρασε μια άδεια ΤΑΞΙ για 100.000 ευρώ δεν μπορώ να καταλάβω πως θεωρείται πλούσιος. Το ότι η οικογένεια αυτού του ανθρώπου καταστρέφεται ο Ραγκούσης το ονόμασε παράπλευρη απώλεια μπροστά στον εθνικό στόχο.
 
• Για να λένε οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια πως πρέπει να ανοίξει το επάγγελμα έτσι θα είναι. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ

Α.Π.
Μηχανολόγος Μηχανικός ΕΜΠ
Ιδιοκτήτης ΤΑΞΙ εδώ και 4 χρόνια.
Αναγνώστης
 
http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/07/blog-post_6109.html

Η υποβάθμιση της ελληνικής Ιστορίας και το βρώμικο παρασκήνιο στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Απόλυτη Κατάντια των Ελληνικών ΑΕΙ. Σημείωση: Φροντίστε να μάθετε ιστορία μόνοι σας. Το Καθεστωτικό “εκπαιδευτικό” σύστημα φροντίζει επιμελώς να ξεχάσετε και αυτά που ήδη γνωρίζετε για την Ιστορία της Ελλάδος! Συγκλονιστική συνέντευξη του Κου Εμμανουήλ Μικρογιαννάκη στο περιοδικό Hellenic NEXUS.

Hellenic NEXUS: Γα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βάλλεται από.... παντού. Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι βολές εκ των έσω. Αρχίζοντας με τη μείωση βασικών μαθημάτων (όπως τα Αρχαία Ελληνικά), την απάλειψη του προσδιορισμού «εθνική», περνώντας στην αλλοίωση κειμένων, κυρίως στα βιβλία της Ιστορίας, και καταλήγοντας στην ουσιαστική κατάργηση της, κάνοντας τη μάθημα επιλογής! Πώς τα ερμηνεύετε όλα αυτά εσείς, που έχετε διά βίου υπηρετήσει την Ελληνική Παιδεία και, μάλιστα, από την έδρα της Ιστορίας;
Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μας απασχολεί μία κατάστασις, η οποία είναι ανυπόφορη! Πολλαπλά πλήγματα και κίνδυνοι που υπάρχουν για το Έθνος μας. Ποιο είναι αυτό το Έθνος; Μήπως αυτή η έννοια έχει παραμεληθεί και παραγκωνισθεί, ώσπου να την εγκαταλείψουμε; Πολλά με το όνομα «εθνικόν» έλειψαν. Μένει ακόμη «εθνικός κήπος», «εθνικό θέατρο», «εθνική άμυνα». Επί του παρόντος μένουν. Μήπως είναι ένας διωγμός του Έθνους;
–Για να επιτευχθεί η σημερινή άλωση της Παιδείας, έπρεπε να υπάρξει το «έμψυχο υλικό» που θα την πραγματοποιούσε: που θα τολμούσε να σβήσει τη λέξη «Εθνική» που καθόριζε την Ελληνική Παιδεία, να εξωραϊσει τα 400 χρόνια υποδούλωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, να συρρικνώσει σε 4 σελίδες την Επανάσταση και σε 8 σειρές την Άλωση, να αλλοιώσει νεώτερα ιστορικά γεγονότα, όπως εκείνο των Ιμίων, και να φτάσει στο τελευταίο βήμα του σχεδίου: να κάνει την ιστορία «μάθημα επιλογής»…

Η.Ν.: Τι ακριβώς συνιστά αυτό που αποκαλούμε «Εθνος»;Ε.Μ.: Ο χώρος και ο χρόνος. Πρώτον είναι ο χώρος. Χρόνος είναι όλη μας η Ιστορία. Το Έθνος γίνεται μέρος της εθνικής μας υποστάσεως. Δηλαδή, το Έθνος είναι η ίδια η ψυχή μας. Χρονικότητα και εθνικότητα σχεδόν συμπίπτουν.
Το Έθνος, δε, για να υπάρχει μία αφετηρία, έχει ένα παρελθόν.Έχει ένα πόθεν. Και βέβαια έχει το νυν, αλλά οπωσδήποτε και μια προσδοκία, ένα όραμα. Αν δεν έχει όραμα, δεν ζεσταίνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν τείνει κάπου. Και όταν δεν τείνει κάπου, λέει: «Καλά είμαι εδώ, επαναπαύομαι και βολεύομαι επί του παρόντος». Ζει μόνο για το παρόν. Αλλά το Έθνος πρέπει να έχει κάποιο όραμα, στο οποίο να τείνει. Ετσι μόνο ζωοποιείται ο άνθρωπος.

Η.Ν.: Μήπως ο στόχος είναι να μην έχουμε μέλλον;Ε.Μ.: Να μην έχουμε Εθνος! Όσο κάποιος τοξεύει στο μέλλον και έχει ένα όραμα, τόσο ζητεί βαθύτερες ρίζες στο παρελθόν. Όλα τα Έθνη της Γης ζητούν το «ριζοβολείν», δηλαδή να βάλουν ρίζα βαθιά και, αν δεν έχουν, να βρουν. Διότι, όπως συμβαίνει και με το φυτό, αυτό δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν ριζώσει καλά. Το ίδιο κάνουν και τα ζώα, το ίδιο κάνουν και οι άνθρωποι.

Αν, λοιπόν, το Έθνος μας δεν έχει ρίζα, δεν έχει και μέλλον. Έχει, δε, αποδειχθεί ότι έθνη που είχαν μικρή προοπτική, είχαν και μικρό παρελθόν. Και πολλές φορές κατασκευάζουν παρελθόν από τα λίγα στοιχεία που έχουν, κάνοντας και κάποια μυθοποίηση αυτού του παρελθόντος. Αυτό το έκαναν οι Ρωμαίοι. Όταν εξελίχθησαν, έσκυψαν βαθιά να βρουν ρίζες και, μάλιστα, βρήκαν ελληνικές! Αναφέρθηκαν στα Τρωικά για να κάνουν μεγάλο παρελθόν. Αυτό κάνουν και οι Αμερικανοί. Αν τους πεις σήμερα «Οι ερυθρόδερμοι είναι το παρελθόν σας», θα πουν «Όχι, δεν είναι αυτοί το παρελθόν μας. Είναι η Ευρώπη».Άρα, όταν έχουμε τέτοιο παρελθόν, πρέπει να το προσέξουμε. Όχι να λατρεύουμε το παρελθόν καθεαυτό, αλλά να είναι μια γόνιμη αφετηρία. Δεν υπάρχει κίνησις προς το μέλλον, αν δεν υπάρχει κάποιο θεμέλιο.

Η.Ν.: Είναι η Ιστορία το «εργαλείο» για να κάνουμε αυτή τη «διαδρομή»; Όχι μόνο από το παρελθόν στο τώρα, αλλά και προς το μέλλον…Ε.Μ.: Την Ιστορία την υφαίνουμε εμείς οι ίδιοι. Και όχι μόνον την υφαίνουμε είναι βίωμα μας, μέρος του ψυχισμού μας. Χωρίς τον ιστορικό βίο, εμείς είμαστε ένα σωματίδιον. Η Ιστορία είναι το ένδυμα μας, ο χιτώνας που φορούμε. Διότι ενυφαίνεται μέσα εις το άτομο αυτή η έννοια της Ακροπόλεως, των μνημείων της Ακροπόλεως. Ο χρόνος δεν είναι κάτι ανεξάρτητο ημών. Η χρονικότητα ως μορφή εσωτερικής εποπτείας, όπως θα έλεγε ο Καντ, είναι δικό μας πράγμα. Και αναφαίρετο. Θα φύγει μόνο όταν πεθάνουμε.

Οι επιπτώσεις της μετατροπής της Ιστορίας σε μάθημα επιλογής

Η.Ν.: Τι επιδιώκεται, λοιπόν, αφαιρώντας ουσιαστικά την Ιστορία (με τη μετατροπή της σε μάθημα επιλογής) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;E.M.:Απαξιώνεται γενικά το παρελθόν, το οποίον είναι μια πλούσια Ιστορία. Μοναδική στην παγκόσμια Ιστορία, όσο και αν θέλουμε, εξετάζοντας την εις βάθος, να βρούμε και τρωτά της σημεία.
Αυτή η Ιστορία δεν ήταν μόνο κάτι το θαυμαστό. Είχε και τραγωδία. Το κλασικό είναι μαζί γοητεία και φρίκη. Η Ελληνι­κή Ιστορία είναι δραματική. Δεν είναι μόνο εξάρσεις. Είναι και καταπτώσεις, είναι και αλώσεις…

Η.Ν.: Γιατί ενοχλεί τόσο;Ε.Μ.: Διότι θέλουν να μας τα αποστερήσουν όλα αυτά και να τα πάρουν άλλοι λαοί. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι περιμέ­νουν: αν εσείς απεμπολήσετε την Εφεσο, τη Μίλητο, την Κων­σταντινούπολη, τα κάνουμε δικά μας! Ο Νταβουτογλού έχει πει πολύ χαρακτηριστικά: «Εμείς θα αξιοποιήσουμε όλα τα πα­ρελθόντα. Μεταξύ αυτών [των παρελθόντων] είναι και το ελληνικό. Και με αυτά θα φτιάξουμε το παρελθόν μας, τον Τουρκισμό μας, που ουδείς επιτρέπεται να τον θίξει.»Έχουμε, λοιπόν, μια έξαρση του εθνικισμού τους, σε αντίθεση με εμάς. Και από την άλλη πλευρά, ξέρετε τι λέει ο Εθνικός Ύμνος των Ιταλών, που είναι φιλελεύθερος λαός; Ουέ και αλοίμονο, αν είχαμε εμείς τέτοιο εθνικό ύμνο! «Αδελφοί Ιταλοί, η Ιταλία ξύπνησε, φόρεσε την περικεφαλαία του Σκιπίωνος, η Νίκη εί­ναι δική μας! Δούλοι μας, θα στρατευτείτε σ’ αυτό τον μεγάλο αγώνα, έτοιμοι να φτιάξετε τη ζωή σας; – Ναι, φωνάζουν όλοι»! Όλοι οι λαοί, στους εθνικούς τους ύμνους, έχουν μια προτροπή: «Μπρος, ξυπνήστε, κάντε κάτι!»

Η.Ν.: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχουμε;
 Ε.Μ.: Το γενικό σχέδιο που διαβλέπω είναι η μείωσις της εννοίας «Ελλάς». Η μείωσις γίνεται κατά δυο τρόπους: ή παίρνουμε μια ψαλίδα και κόβουμε εδάφη -δεν ξέρω αν εί­ναι στη Θράκη, στο Αιγαίο ή κάπου άλλου- και το άλλο είναι η ψαλίδα της χρονικότητος. Κατά καιρούς, έχουμε δει περιορισμό της Ιστορίας στο Γυ­μνάσιο ή πραγματική περικοπή. Θα πουν ότι «αυτό δεν μας ανήκει». Άλλοτε είπαν: «Η Ελληνική Ιστορία κόβεται περί το 476 ή κόβεται στο 146, διότι τότε γίνεται Ρωμαϊκή και, από εκεί και πέρα, δεν έχουμε Ελληνική Ιστορία». Εμείς λέμε «Υπάρχει Ελλάδα κατω από τη Ρώμη». Διότι η Ρώμη εσεβάσθη τον ελληνικό πολιτισμό, σχεδόν τον προώθησε. Είχε, μεν, ρωμαϊκό μανδύα πολιτειακό, αλλά πολιτιστικά ανεπτύσσετο πάρα πολύ καλά. Έτσι, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη βυζαντινή της περίοδο, είναι και δική μας εθνική ιστορία, την οποία δεχθήκαμε και απετέλεσε μέρος του εθνικού μας κορμού. Αλλά, όταν τα περισσότερα μέρη της Μ. Ασίας τα οικειο­ποιούνται και τα σφετερίζονται οι Τούρκοι, καταλαβαίνετε τι κάνουμε εμείς…

Η.Ν.: Και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;Ε.Μ.: Πολιτική, η οποία δεν είναι εθνικώς πρέπουσα!

Η.Ν.: Ποιοι «εμείς», κύριε καθηγητά; Να πούμε ξεκάθαρα και ποιοι το επιδιώκουν;

Ε.Μ.: Πολλοί κάνουν σχέδια. Εγινε ένα σχέδιο: να αναπλα­στεί, να αναδιαμορφωθεί η Νοτιοανατολική Ευρώπη. Συγ­γράφτηκε, λοιπόν, μια τετράτομη ιστορία Τι πρέπει να διδά­σκεται, πώς πρέπει να είναι, πού πρέπει να τείνει αυτή η Νο­τιοανατολική Ευρώπη. Αυτή η ιστορία μειώνει την Ελλάδα, γιατί κανείς εκ των συγγραφέων της δεν ήταν Ελλην – από την Κροατία, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Κανείς Έλλην.

Η.Ν.: Να μου επιτρέψετε να επιμείνω στο να ειπωθούν κά­ποια ονόματα.

Ε.Μ.: Δεν λέω ονόματα, διότι δεν αξίζει τον κόπο…..

Η.Ν.: Αυτή την τετράτομη ιστορία την έχει δεχθεί το Υπουρ­γείο Παιδείας;

Ε.Μ.: Δεν μας έχει δοθεί ακόμη. Εν πάση περιπτώσει, σε όλα έχει μειωθεί η Ελλάδα. Και ο αγώνας του 1821 δεν δικαιώνε­ται. Διότι λένε: «Κάνατε ένα αγώνα εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ περνούσατε καλά». Δικαιώνει ουσιαστι­κά τους Τούρκους εις το ότι ήταν μάλλον άχρηστος ο αγώνας. Εδώ αμφισβητείται ακόμη και το φρόνημα των ηρώων της Επανάστασης! Ενώ αυτοί που έκαναν την Επανάσταση, αν και ήσαν ολιγογράμματοι και αγράμματοι, είχαν έντονο εθνικό φρόνημα. Πίστευαν στην αρχαιότητα και σε όλες τις φάσεις του Ελληνικού Κόσμου. Όλοι αυτοί είχαν έντονο εθνικό συ­ναίσθημα. Ζούσαν το παρελθόν πολύ έντονα, το θεωρούσαν δικό τους και έτειναν στο μέλλον. Είχαν ένα εθνικό όραμα!

Το θέμα της γλώσσας
Η.Ν.: Ποια είναι η δική μας ευθύνη, όχι απαραίτητα προσωπι­κώς, και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών;Ε.Μ.: Και προσωπικώς! Όταν διδάσκουμε παν ό,τι άλλο πλην της ελληνικής μας κληρονομιάς, αυτό είναι φυσικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο περιορισμός του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά και των πολιτιστικών αγαθών. Για παράδειγμα, των Αρ­χαίων Ελληνικών. Διότι, εδώ που τα λέμε, η ελληνική γλώσ­σα είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν αμεσότερα. Εδώ παρατηρείται ότι κάνουμε παν το δυνατόν να τονίσου­με ότι είναι άλλη γλώσσα η Αρχαία και άλλη η Νέα Ελληνική! Η ιδέα ότι είναι «άλλη» γλώσσα καλλιεργείται με κάθε τρό­πο. Και, μάλιστα, γίνεται και προσπάθεια να αλλοιώνεται η γλώσσα, ώστε να γίνεται απομάκρυνση…

Η.Ν.: Με ποιον τρόπο, γίνεται αυτή η «απομάκρυνση»;

Ε.Μ.: Λέγοντας, για παράδειγμα, όχι στους τόνους: απλοποιείς την ορθογραφία, βάζεις το λατινικό αλφάβητο. Αυτή η επιδίωξις είναι εθνικώς επιβλαβής. Εμείς πρέπει να είμεθα συνδετικώτατοι στη γλώσσα. Συνδετικώτατοι είναι πολλοί λαοί: οι Γάλλοι, οι Άγγλοι… Συνδετικώτατοι είναι και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι δεν είχαν γλώσσα. Και είναι «θαύμα» αυτό που έγινε στο Ισραήλ. Ενώ δεν είχαν ομιλούμενη γλώσσα, κάθησαν οι λόγιοι και κατασκεύασαν γλώσσα ομιλούμενη από τη γλώσσα της Βίβλου, που ήταν απρόσφορη. Διότι δεν ήταν εύκολο να κατα­σκευάσεις από μια γλώσσα της Βίβλου -της λεγομένης από εμάς «Παλαιάς Διαθήκης», που είναι σχεδόν ποιητική και δεν παρέ­χει στοιχεία ομιλούμενης γλώσσας- μια γλώσσα ομιλούμενη.
Εάν, για παράδειγμα, έσπαγε η γλωσσική παράδοση και στο μέλλον θέλαμε να κάνουμε από την αρχή ελληνική γλώσσα ομιλούμενη, για μας θα ήταν πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι για τους Ισραηλινούς. Διότι η ελληνική γλώσσα, με την τραγωδία της, παρέχει διαλογικά στοιχεία. Και με τους διάλογους του Πλά­τωνος ή του Λουκιανού κ.λπ.

Η.Ν.: Που σημαίνει ότι δεν ελλοχεύει κίνδυνος εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας;

Ε.Μ.: Εγώ πιστεύω ότι, ακόμα κι αν προς στιγμήν παραμερί­σουμε τα Αρχαία Ελληνικά, θα επανέλθουν. Το 2100, το 2200, δεν ξέρω. Αυτή είναι η ουσία της Παιδείας. Τα Αρχαία Ελλη­νικά έχουν ένα ζωντανό, παιδευτικό χαρακτήρα. Ανανεώ­νουν τον άνθρωπο. Τον πτερώνουν. Όταν, κατά την Αρχαιό­τητα, τα Ελληνικά εγκαταλείφθηκαν στο δυτικό μέρος της αυ­τοκρατορίας χάρη των Λατινικών, έσβησαν σε όλη τη μεσαιω­νική περίοδο. Εδιδάσκοντο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι στο δυτικό κράτος. Οπότε, περί την Αναγέννηση, τους ήρθε μια έντονη λαχτάρα να γυρίσουν στην Ελλάδα και, σιγά-σιγά, άρχισαν να διαβάζουν τα Αρχαία Ελληνικά. Η Αναγέννηση αυτή της Ελλάδος εσήμανε την Αναγέννηση της Ευρώπης. Το ξαναγέννημα του Ανθρώπου, που είχε βυθι στεί στον Μεσαίωνα, που είχε χάσει την έννοια της ανθρωπιάς. Τώρα (με την Αναγέννηση) ο άνθρωπος χαίρεται τη Φύση, συνομιλεί μαζί της, αισθάνεται πτέρωμα ψυχικό, ώστε αυτός ο πολιτισμός φέρει τον πολιτισμό. Δηλαδή, δημιουργεί τον άνθρωπο στην τελειότερη του μορφή.

Πανεπιστημιακή… τρομοκρατία!
Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο άγρια (από παντού) αυτός ο πολιτισμός;Ε.Μ.:Χτυπιέται κατά τούτο: θα μελετάτε, αλλά με μια προϋπόθεση: θα θεωρείται (αυτός ο πολιτισμός) «κοινή μεσογειακή κληρονομιά», όχι ελληνική. Δεν είναι προνόμιο της Ελλάδος ότι αυτή τον έχει ως παρακαταθήκη και κληρονομιά της. Είναι κληρονομιά «όλων μας». Η φράση αυτή προβάλλεται στο Τμήμα Ιστορίας, τώρα που δεν είμαι εκεί πρόεδρος.

Η.Ν.: Δηλαδή ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχει και καθορίζει το τι διδάσκεται στο τμήμα του;
Ε.Μ.: Η κακομοιριά των Πανεπιστημίων έφερε όλα αυτά τα πράγματα. Διότι αρνηθήκαμε να υπηρετούμε εκείνο για το οποίο έχουμε κληθεί. Διότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ικανοποιούνται τα σχέδια που λένε μείωση της Ελλάδος, σε κάθε τομέα. Και εδαφικώς και χρονικώς (ιστορικώς). Πρέπει να περιοριστεί η Ελλάδα. «Πολύ ψηλά» είχε πάει το όνομα της Ελλάδος!

Η.Ν.: Εννοείτε Ελληνες καθηγητές;

Ε.Μ.: Έλληνες μίσθαρνα όργανα στο Τμήμα Ιστορίας, στο τμήμα που υφαίνει την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το Τμήμα, πιστεύω ότι έχω παίξει ένα ρόλο κατά τούτο: είδα ό,τι αποκλείνει – δηλαδή, ό,τι υπηρετεί τον σκοπό που θέλουν αυτοί. Και επειδή το είδα αυτό, έφυγα από το Φιλολογικό Τμήμα, με δική μου αίτηση, και πήγα στο Ιστορικό. Το να πάω στο Ιστορικό δεν ήταν απλώς ένας λόγος.’Επρεπε να πάρω και την προεδρία. Διότι, χωρίς προεδρία, δεν κατευθύνεις το Τμήμα.
Εβαλα υποψηφιότητα και βγήκα πρόεδρος. Έπαιρνα πάντοτε 70% των ψήφων. Άρα, η ετυμηγορία του τμήματος ήταν 70 προς 30. Εάν -προσέξτε τη δραματικότητα- ζητούσα φανερή ψηφοφορία, δεν θα έπαιρνα καμία ψήφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ασκείται; Τρομοκρατία. Αυτό δείχνει ότι οι λίγοι αυτοί (το 30%) έχουν τη μεγάλη δύναμη…
Εδώ αρχίζει το θέμα της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Η ηγετική μορφή από αυτούς, που τους κατευθύνει, εξέπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ζήτησα από τον Πρύτανη να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως κάνουμε πάντοτε. Κατά το Σύνταγμα, οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι άμεσα εκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, ούτε Γέροντας, ούτε Δημόπουλος, ούτε Μπαμπινιώτης εφήρμοσε την απόφαση! Τον άφησαν εκεί, να διδάσκει και να πιέζει…

Η.Ν.: Και ποιο είναι το όνομα του, κύριε καθηγητά;

Ε.Μ.: Τον ξέρει όλος ο κόσμος! Λιάκος λέγεται. Άρα, αυτή τη στιγμή, το Τμήμα αυτό δεινοπαθεί. Δεν υπάρχει μια δύναμη να φέρει μια ανάσχεση!
Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν έκανα την πρώτη τετραετία (προε­δρίας) και επειδή θα μεσολαβούσαν δυο χρόνια για να ξαναθέσω υπο ψηφιότητα, έλειψα για να κάνω ένα σημαντικό έργο (Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού) και στην Κίνα, και στην Ινδία. Γυρίζοντας ξαναβγήκα πρόεδρος, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να δω τι γίνεται στο Τμήμα Ιστορίας. Βλέποντας τον κατάλογο των διδακτορικών των υπο­ψηφίων διδακτόρων που έχουμε στο Τμήμα, είδα ότι, ενώ ο νόμος καθόριζε να πάρουμε μόνο δύο στην ανωτέρα Ιστορία, που είναι η κρίσιμη Ιστορία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, υπήρχαν διακόσιοι! Αυτοί οι διακόσιοι ταχέως αποκτούν το διδακτορικό, χωρίς εμπόδια, και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν 7μελείς επιτροπές με «δικούς τους» και να τους προ­ωθούν «διδακτοροποιούντες τους»!
Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Να έχεις το «έμψυχο υλικό». Διότι αυτοί που θέλουν να δράσουν, πρέπει να έχουν ένα φυ­τώριο. Να έχουμε διακόσιους ανθρώπους που να έχουν τοπο­θετηθεί σε διακόσιες πανεπιστημιακές μονάδες ή σε ινστιτού­τα πνευματικά ή να έχουν πάρει κάποιες θέσεις με κάποιο τίτλο – δηλαδή, να μην είναι απλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων, αλλά να έχουν κάποιο διδακτορικό. Πολύ σκληροί στα διδα­κτορικά «των άλλων» και πολύ εύκολοι στα διδακτορικά αυτών. Θα ήταν ευχής έργον να γραφεί μια διατριβή «τι απέγι­ναν οι διακόσιοι λαθραίως εισελθόντες εις το μεταπτυχιακόν πρόγραμμα»…

Η.Ν.: Όσοι συνάδελφοι σας δεν λειτουργούν έτσι (ακόμη και αν είναι λίγοι), γιατί δεν αντιδρούν;

Ε.Μ.: Είναι πολλοί. Αλλά είτε δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είτε σκέπτονται «πού να μπλεχτώ τώρα σε φασαρίες. Θέλω να εξελιχθώ σε μια ανώτερη βαθμίδα».
Είναι πολύ φυσικό. Ο καθηγητής, όταν μπαίνει στο Πανεπι­στήμιο, έχει τέσσερις βαθμίδες: είναι λέκτωρ, επίκουρος, ανα­πληρωτής και καθηγητής. Η κύρια μεριμνά του είναι πώς να πάει στην επόμενη βαθμίδα! Αυτό δεν το κατακρίνω. Είναι θεμιτό.
Αλλά υπάρχουν και μερικά όρια. Διότι έχουμε έναν σκοπό. Έχουμε Τμήμα Ιστορίας; Έχουμε Εθνική Ιστορία; Ποια είναι αυτή; Ποιο είναι το εθνικό μας πρόβλημα; Τι θα πει «Ελλάς»; Τι σήμα εκπέμπει η Ελλάς; Εκπέμπει ένα σήμα, που σημαίνει ορισμένα πράγματα.
Σήμα = σημαία. Μπορεί να είναι «πανί», αλλά είναι σύμβο­λο. Και εδώ «συμβάλλει», μαζεύεται η όλη εθνική υπόστασις. Η σημαία είναι το οπτικό σύμβολο του Έθνους, το σύντομο. Ο Εθνικός μας ‘Υμνος λέει τι γυρεύω ως Έθνος. Αν σβήσουμε ως Έθνος, τότε τι είμεθα; Είδατε κάποιο κράτος, όπως τη Γερ­μανία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία ή τη Γαλλία, να εγκαταλείπει την εθνικότητα του; Θα μας «πετάξουν έξω»! Είναι σαν να μας «γδύνουν» ψυχικώς. Δεν ζεις χωρίς Έθνος!

Η.Ν.: Το να «μας πετάξουν έξω» μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα μέσα από την Παιδεία;

Ε.Μ.: Εγώ στην Παιδεία βλέπω ότι, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία, η ολιγωρία περί τα εθνικά θέματα.
Στο Πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι λένε «αν μιλήσω και φωνάξω, δεν θα εξελιχθώ».Έπειτα, οι φοιτητές με τους οποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Και δεν σε «βγάζουν» Πρύτανη, αν δεν σου βρουν κάποια «τρωτά». Τα «τρωτά» έγιναν… προτέρημα! Έχω πολλές περιπτώσεις που οι Πρυτάνεις ακολουθούν την τακτική που τους λένε οι φοιτητές. Οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το λεγόμενο «άσυλο» έχει τόσο παραχαραχθεί, ώστε θα ευχόμουν σήμερα να βρούμε ένα… άσυλο να μας γλυτώσει από το υπάρχον άσυλο!
Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο Πανεπιστήμιο! Εν ονόματι του άσυλου, μπορεί να πας στο Πανεπιστήμιο και να κάνεις του κόσμου τις αθλιότητες, χωρίς να παρέμβει κανείς. Αν αποφασίσουν οι φοιτητές να κλείσουν τη Σχολή (και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν), οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό δεν το μαθαίνει ο κόσμος. Αυτό είναι κατάχρησις του ασύλου! Διότι, ενώ λένε ότι «το άσυλο είναι για να μπορεί ελευθέρως ο καθηγητής να κυκλοφορεί και να λέει ό,τι θέλει» (ελευθερία και διδασκαλία ιδεών), δεν του επιτρέπεται! Όχι μόνο να έχει ελευθερία διακινήσεως ιδεών, αλλά ούτε να μπει στο Πανεπιστήμιο! Δηλαδή τελεία αχρήστευσις της εννοίας του ασύλου.

Το άγνωστο παρασκήνιο στα ΑΕΙ
Η.Ν.: …και αντίθετα με την έννοια της Δημοκρατίας.Ε.Μ.: Ποια έννοια Δημοκρατίας; Είναι η Δημοκρατία των ολίγων, η δημοκρατία του «συφερτού». Αυτοί επιβάλλονται με μερικούς καθηγητές. Και μερικοί φοιτητές, που είναι «συφερτός», κάνουν ό,τι θέλουν. Αποφασίζουν: θα καταλάβουμε τη Φιλοσοφική Σχολή!
Ενας καθηγητής μεμονωμένα, το πολύ-πολύ, να πει «δεν θα κάνω εξετάσεις». Το λένε πολλοί, αλλά μόλις προχωρήσουν στην ημέρα των εξετάσεων, σιωπούν. Άρα, οι φοιτητές ξέρουν ότι, ακόμα κι αν απειλήσει ο καθηγητής, υπάρχουν τρόποι εύκολοι τρόποι. Θα «του σύρει» μια φωνή ο Πρύτανης, ο οποίος συνεργάζεται μαζί τους και τον κάνουν ό,τι θέλουν – τον έχουν εκλέξει! Εσύ, ο καθηγητής, δεν μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στους φοιτητές και τους Πρυτάνεις. Δηλαδή ανάμεσα σε Συμπληγάδες…
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό, για το οποίο καμαρώνω. Ως Κοσμήτωρ της Σχολής έχεις τον δεύτερο ρόλο στο Πανεπιστήμιο, μετά τον Πρύτανη. Το Πανεπιστήμιο έχει τέσσερις Κοσμήτορες. Περί το 2000, έπρεπε να πούμε για μια φορά ότι «θα χάσουμε το εξάμηνο». Να μη μείνει απειλή, αλλά να το κάνουμε. Γιατί, επαναλαμβάνω, τέτοιες απειλές έχουν γίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια.
Έχω, λοιπόν, τη θέση του Κοσμήτορος και πρέπει να θέσω αυτό το πρόβλημα για όλη τη Φιλοσοφική Σχολή (πάνω από 10 τμήματα, 25.000 φοιτητές). Αρχίζει η κατάληψις. Απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών και των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο. Φυσικό ήταν να τους πω: «Πού πάτε, με αυτό τον τρόπο θα χάσετε το εξάμηνο σας.» – «Καλά, μας το είπαν και άλλοι.» -«Σας καλώ και κάνω και συνεδρίαση. Έλα κι εσύ, κύριε Πρύτανη, να είσαι παρών», του λέω, «για να δεις ότι η απειλή είναι άμεση». – «Ας τελειώσουμε το εξάμηνο και θα μετρήσουμε τις εβδομάδες μαθήματος, αν έγιναν 13», λέει ο Πρύτανης. Ούτε μία δεν είχε γίνει! Κατάλαβα ότι είχαν συνεννοηθεί.
Όταν τελείωσε το εξάμηνο, βγάζω μία ανακοίνωση η οποία κοινοποιείται σε όλα τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής, και στους φοιτητές, και στο διοικητικό προσωπικό και στους συναδέλφους καθηγητές: «Αγαπητοί συνάδελφοι, το εξάμηνο ετελείωσε. Όλοι ξέρουμε πώς. Δεν έγιναν μαθήματα. Αφού δεν έγιναν μαθήματα, δεν θα κάνουμε εξετάσεις»! Ε, τότε άρχισε ο πόλεμος. Λέει ο Πρύτανης να πάμε το πρόβλημα στη Σύγκλητο και εκείνη να αποφασίσει. Η Σύγκλητος γυρίζει το θέμα στα επί μέρους τμήματα.

Η.Ν.: Γιατί;

Ε.Μ.: Διότι αυτό ζήτησαν οι φοιτητές! Πηγαίνουν στη συνεδρίαση κάθε Τμήματος και αποφασίζουν αυτοί και εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία.Ετσι βγαίνει απόφασις από μέλη που δεν ανήκουν στο Τμήμα ή πηγαίνουν από Τμήμα σε Τμήμα. Άρα, τα ίδια πρόσωπα λαμβάνουν αποφάσεις να κάνουν εξετάσεις χωρίς να έχουν γίνει (λόγω καταλήψεων) καθόλου μαθήματα. Εξετάσεις επί ποίας ύλης; Επί μηδαμινής. Εμπαιγμός, δηλαδή.
Κατά σύμπτωση, δεν ήμουν μόνο Κοσμήτωρ, αλλά και πρόεδρος στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Λέω: «Ας γίνουν στα άλλα Τμήματα, στο δικό μου δεν θα γίνουν εξετάσεις.» Οι φοιτητές φώναζαν. Άρχισαν να με πιέζουν. Εγώ δεν υπέκυπτα. Και έκαναν το εξής τρομακτικό: πάει ο Πρύτανης με τον Υπουργό Παιδείας και με απολύουν! Η θητεία μου τελείωνε σε δύο μήνες. Αλλά έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις… Άπαξ και παύομαι εγώ, αναλαμβάνει ο αναπληρωτής και κάνει εξετάσεις!
Το τελευταίο μετερίζι που μου έμενε ήταν το δικό μου μάθημα. Είπα, λοιπόν: «Κάντε εσείς εξετάσεις όπου θέλετε, εγώ δεν κάνω στο δικό μου μάθημα.» Αλλά δεν ήταν μόνο το Φιλολογικό. Είχα και άλλα Τμήματα. Οπότε πήγαν στον Πρύτανη και απαίτησαν να βρεθεί λύση. Και βρήκαν τον τρόπο: να κάνουμε μια συνεδρίαση Συγκλήτου, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι πρόεδροι των τμημάτων και ορισμένος μικρός αριθμός φοιτητών. Αλλά απαίτησαν από τον Πρύτανη να γίνει η συνεδρίαση όχι στη μικρή αίθουσα που συνεδριάζει η Σύγκλητος, αλλά στη μεγάλη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου. Γέμισε, λοιπόν, η αίθουσα με φοιτητές που άρχισαν να με απειλούν. Παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησα και, παρά την απόφαση του Πρύτανη να γίνουν οι εξετάσεις με μια επιτροπή, τελικά εξετά­σεις δεν έγιναν. Και βρήκαν τρόπο να μη μου δώσουν τον βαθμό του «ομότιμου» καθηγητού – ένα βαθμό που τον παίρ­νουν όλοι. Βεβαίως, για μένα είναι άκρως τιμητικό. Και, βεβαίως, οι φοιτητές πέτυχαν να έχουν στο ενεργητικό τους την τιμωρία ενός καθηγητή που δεν έκανε εξετάσεις, αφού δεν είχαν γίνει μαθήματα ολόκληρο το εξάμηνο λόγω καταλήψε­ων. Πρέπει να είμεθα πειθήνια όργανα σε όλα. Καταλαβαίνετε τι μηχανισμοί κινούνται και σε μπλέκουν…

Η.Ν.: Οι φοιτητές που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις προωθούνται;

Ε.Μ.: Βεβαίως. Αυτοί συνήθως παίρνουν τίτλους. Αυτούς προωθούν, καμιά φορά, και στα μεταπτυχιακά. Γιατί αυτοί είναι όργανα. Δεν είναι κακά παιδιά. Τους χαλάει το σύστημα. Αν υπήρχε κάπως η έννοια ότι υπάρχει τάξις, κάποια δυνατότητα να επιβληθεί κάποια ποινή… Όπως είπε ένας φιλόσοφος: «Αν φτάσουμε στο σημείο να υπάρχει ανεπιπληξία, δηλαδή να απαγορεύεται η απλή επίπληξις, τότε χαθήκαμε»! Διότι Παι­δεία είναι έπαινος και ψόγος. Όταν ισοπεδώνονται όλοι, δεν υπάρχει Παιδεία!

Η.Ν.: Το σύστημα αυτό, όμως, επιβάλλεται εκ των άνω, που σημαίνει ότι και οι καθηγητές έχουν ευθύνες.
 Ε.Μ.: Αυτοί που θέλουν να εξασθενήσουν την Παιδεία έχουν τρόπους να το προωθούν και να τους καθοδηγούν.

Η.Ν.: Σε «αυτούς» συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα;Ε.Μ.: Για τους πανεπιστημιακούς μιλάω. Η Πολιτεία λέει: «Εχετε αυτοδιοίκηση, κάντε ό,τι θέλετε».
Είναι εύκολο να βρεις 5 ανθρώπους και να τους καθοδηγείς. Πολύ εύκολο. Ο σχεδιαστής ενός τέτοιου προγράμματος θα πει: «Πρέπει να βρούμε καμιά 20αριά καθηγητές να ενεργή­σουν. Εμπροσθοφυλακή.» Θα πάρουν μερικούς καθηγητές, οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Θα βρουν μερικές εφημερίδες, μερικά εκδοτικά συγκροτήματα να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ εύκο­λο να σκεφθεί κάποιος πώς γίνεται η άλωσις. Η άλωσις δεν γίνεται με στρατό, γίνεται με αυτό τον τρόπο.Ολοι είναι ωνητοί.

Πηγή:
Περιοδικό Hellenic Nexus τεύχος Ιουλίου σελ. 16
 

ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ... ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥΣ

«Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα» καθότι σοσιαλιστές άνθρωποι κυβερνούν και σκέπτονται να ξεπλύνουν τις πλατείες - από τα χημικά που έριξαν το προηγούμενο διάστημα - μαζί με τους ανθρώπους... 

Έτσι, λοιπόν, η «βροχή» δακρυγόνων με την οποία αντιμετωπίζονται οι διαδηλώσεις, θα εμπλουτιστεί και από βροχή (υπό μεγάλη πίεση) χρωματιστού νερού, που θα διαλύει και θα «μαρκάρει» τους διαδηλωτές καθώς, η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη «σκέφτεται» να χρησιμοποιήσει στις αναμενόμενες το προσεχές διάστημα μεγάλες διαδηλώσεις τις αύρες ρίψης νερού.
Οι αναγνώστες του «Π» θυμούνται σχετικό δημοσίευμα περί των... ποτιστικών σκέψεων της ηγεσίας της αστυνομίας. Την περασμένη βδομάδα για το ίδιο θέμα (και τις ίδιες σκέψεις της αστυνομίας) υπήρξε δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα». Απ’ ό,τι φαίνεται λοιπόν, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να εμπλουτίσει τις μεθόδους καταστολής της κοινωνίας με αυτήν τη συνταγή του «καταβρέγματος» η οποία είναι δοκιμασμένη διεθνώς.

Έτσι, η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. εξετάζει το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης οχήματος που διαθέτει κανόνια νερού, ειδικό για τη διάλυση πολυπληθών συγκεντρώσεων. Το όνομα αυτού: «Αίας» - μια και η δημιουργικότητα των Ελλήνων δεν σταματά στην αγορά τέτοιων «υπερόπλων».

Διεθνής πρακτική
Στη Γερμανία το 2009 στην ιστοσελίδα της Damler διαβάσαμε διθυράμβους για την αστυνομία της Στουτγάρδης, η οποία μόλις είχε παραλάβει ένα νέο εντυπωσιακό όχημα (κόστους 1 εκατ. ευρώ) που «όμοιό του δεν έχει υπάρξει», με εντελώς πρωτοποριακό σχεδιασμό και δυνατότητα αποθήκευσης 10 χιλιάδων λίτρων νερού...


Συνολική παραγγελία: 78 οχήματα, με τα πρώτα τρία να καταφτάνουν μόλις έναν χρόνο μετά, έτοιμα για χρήση. Ένα από τα τρία προκάλεσε ολική τύφλωση σε συνταξιούχο στις 30 Σεπτεμβρίου 2010, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας για την κοπή δέντρων σε σταθμό της πόλης. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα, είναι άκρως ανησυχητική.
Μια δεκαετία πέρασε από τον θάνατο του Τζουλιάνι κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στη Γένοβα. Ακριβώς μια εβδομάδα μετά τη δολοφονία του, και συγκεκριμένα στις 27 Ιουλίου 2001, δημοσιεύτηκε άρθρο του Jason Bennet ο στην   «Independent»,   που ενημέρωνε τους αναγνώστες για τα υπό εξέταση πλάνα της βρετανικής αστυνομίας για χρήση οχημάτων με κανόνια νερού, στην περίπτωση που «εξαπλωθεί» ο κοινωνικός αναβρασμός στους δρόμους της Αγγλίας. Εννέα χρόνια μετά, τα κανόνια μπορεί να μην ήρθαν γιατί η Scotland Yard δεν τα επιθυμεί - κάτι βέβαια που δεν εμποδίζει την Αγγλία να εξάγει τέτοια οχήματα, όπως επίσης και το να χρησιμοποιούνται στη Β. Ιρλανδία -, η κυβέρνηση όμως έδωσε τελικά το πράσινο φως για την «αξιοποίησή»τους, μετά και τις πρόσφατες εξεγέρσεις των φοιτητών, αδιαφορώντας τόσο για τις επικρίσεις όσο και για τους κινδύνους. Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής κ. Χόλς είχε προειδοποιήσει: «Θα χρειαστεί να εκπαιδευτεί με ιδιαίτερη προσοχή ειδικό σώμα της αστυνομίας, αν θέλουμε να τα λειτουργήσουμε με ασφάλεια».

Τα συγκεκριμένα οχήματα τα προτίμησε ο Μουμπάρακ για την αντιμετώπιση των πρόσφατων εξεγέρσεων στην Αίγυπτο, αλλά και δεκάδες δημοκρατικά «ευαίσθητες» κυβερνήσεις ανά την υφήλιο: Βέλγιο, Ισραήλ, Μαλαισία, Κολομβία, Χιλή, Αργεντινή και πολλές ακόμη. Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα democracykorea.org, όπου έγραφαν το 2008 διαδηλωτές από τη Ν. Κορέα: «Η αστυνομία ισχυρίζεται ότι τα κανόνια νερού είναι ασφαλή, εμείς όμως μετρήσαμε δεκάδες τραυματισμένους. Ένας τουλάχιστον έχασε την όρασή του, ενώ άλλος αντιμετωπίζει προβλήματα στην ακοή» και συμπληρώνουν: «Οι κανόνες ασφαλείας ορίζουν ως ελάχιστη απόσταση τα 20 μέτρα από το πλήθος, φωτογραφίες ωστόσο αποδεικνύουν τη χρήση τους από απόσταση αναπνοής».

Μια πρόχειρη αναζήτηση στο Ίντερνετ εντυπωσιάζει: εκατοντάδες εταιρείες κατασκευάζουν τα συγκεκριμένα οχήματα, κυρίως από την Αμερική και τη Βρετανία, οι οποίες όμως δεν τα χρησιμοποιούν. Παράλληλα, υπάρχουν βίντεο που «προμοτάρουν» την αποτελεσματικότητά τους, στα οποία μπορεί να δει κανείς βαρέλια να εκσφενδονίζονται σε ελάχιστο χρόνο. Υπάρχουν συνεχείς καταγγελίες κατά της αστυνομίας, με τα κατάγματα και τη ρήξη σπλήνας να βρίσκονται ψηλά στη λίστα των πιο διαδεδομένων τραυματισμών, λόγω της πίεση του νερού, που φτάνει μέχρι και τα 30 bar.

Συνάμα, είναι πλέον γνωστό πως στο παρελθόν τοποθετούσαν την ουσία CN - που εμπεριέχεται στα δακρυγόνα - μέσα στο νερό που εκτοξεύουν τα κανόνια, δημιουργώντας ένα τρομακτικό μείγμα. Τέλος, πειράματα που διεξήχθησαν προ πενταετίας, δοκίμασαν τη διοχέτευση ηλεκτρισμού στους διαδηλωτές μέσα από το νερό.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
http://ellinikoforum.blogspot.com/2011/07/blog-post_31.html

ΕΜΕΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ από το ΒΗΜΑ: «Τι θέλετε; Να πουλήσω την Πελοπόννησο;»



Με τον εμετικό πρωτοσέλιδο τίτλο «Τι θέλετε; Να πουλήσω την Πελοπόννησο;», φράση που την αποδίδει στον Γιώργο Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, κυκλοφορεί Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, 31 Ιουλίου. Οι ξεδιάντροποι κυβερνητικοί απολογητές του «λαμπρακέικου» προσπαθούν με αυτά τα απαράδεκτα πρωτοσέλιδα να τρομοκρατήσουν το λαό και συνάμα να παρουσιάσουν ως… πατριώτη τον κατοχικό πρωθυπουργό!
Για το δημοσιογραφικό υπόκοσμο που σκαρφίστηκε αυτή τη ξεφτίλα τι να πούμε; Υπόκοσμος!… Αρκεί!
Ωστόσο, θα σχολιάσουμε επιγραμματικά τη ρήση που αποδίδεται στον Πρωθυπουργό:
1. Η Πελοπόννησος δεν είναι του Γιωργάκη να την πουλήσει, ούτε τα νησιά, και αν τολμήσει κανείς να υποδουλώσει ή να ξεπουλήσει την πατρίδα μας, να ξέρει καλά, ότι θα πάρουμε τα όπλα για...

να υπερασπιστούμε τη γη μας! Καταλάβατε καθάρματα;
2. Αυτή είναι η ρήση που θα κυνηγά τον Γιωργάκη μέχρι να πεθάνει και θα τον χαρακτηρίζει στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος. Αν θυμόμαστε τον πατέρα του από το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και «Δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα», ο Γιώργος θα μείνει στην ιστορία -φρόντισε Το ΒΗΜΑ να καταγραφεί- ως ο άνθρωπος που πήγε στην Ευρώπη γονατιστός και έφθασε να διαπραγματεύεται, ως φοβισμένο ανδρείκελο, τη γη μας! Εάν δεν την είπε τη φράση, για να είμαστε δίκαιοι, τότε πρόκειται για αισχρή προβοκάτσια της φυλλάδας του Ψυχάρη και του Πρετεντέρη, ή για μια ακόμη τρανταχτή ηλιθιότητα του περιβόητου επικοινωνιακού επιτελείου του Μαξίμου!
3. Δεν θέλουμε άλλους ξενόδουλους στον τόπο, δεν θέλουμε άλλους προσκυνημένους! Να τελειώσει η ξεφτίλα τώρα! Να πάμε σε εκλογές και ο,τι βγει! Χειρότερο πράγμα από έναν «Έλληνα» πρωθυπουργό που να λέει τέτοιες μαλακίες στην Ευρώπη, εάν τις είπε, δεν υπάρχει…
Υ.Γ. Ένας εισαγγελέας να διερευνήσει πράξεις εθνικής προδοσίας υπάρχει; Ή μόνο για να κυνηγά τσαντίρηδες στο Σύνταγμα;
Στέφανος Μυτιληναίος

Από το tsantiri

Διαβάστε πως ο «Σωτήρας» ΓΑΠ έσωσε το Μοριά από τις ορδές των εταίρων μας

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ από το ΒΗΜΑ
Γ. Παπανδρέου: «Τι θέλετε; Να πουλήσω την Πελοπόννησο;»
Το δράμα του Πρωθυπουργού και οι εκκλήσεις στους εταίρους για διάσωση
Ο κ. Παπανδρέου έλαβε αυτά που ήθελε στις Βρυξέλλες, αλλά τώρα έχει το δύσκολο έργο να μπορέσει να συντονίσει την κυβέρνηση ώστε να εφαρμόσει όσα η ελληνικά πλευρά υποσχέθηκε στους εταίρους

Την προπερασμένη Πέμπτη, σχεδόν στο μέσον των συζητήσεων της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει επικίνδυνα για την Ελλάδα. Οι Γερμανοί ήταν διστακτικοί, οι Γάλλοι όχι και τόσο σίγουροι, οι Ολλανδοί δύσκολοι,οι Φινλανδοί ζητούσαν εγγυήσεις και οι Σλοβάκοι ήταν άκαμπτοι, όπως συνήθως συμβαίνει με τους νεοφώτιστους. Φαινόταν ότι η επιμήκυνση θα ήταν μικρή, τα επιτόκια υψηλά και γενικώς η βοήθεια μίζερη,τρεις το λάδι- τρεις το ξίδι,μπακάλικα πράγματα, χωρίς πνοή, χωρίς προοπτική. Ο κ. Παπανδρέου ίδρωνε και ξεΐδρωνε, ένιωθε ότι τα προσφερόμενα ήταν λειψά,δεν έλυναν το πρόβλημα και, το κυριότερο, δεν προσέφεραν ισχυρό επιχείρημα στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει με αποφασιστικότητα το έργο της στην Αθήνα. Εκεί λοιπόν, μπροστά σε ένα ενδεχόμενο μικρό ελληνικό ναυάγιο, έλαβε τον λόγο και φέρεται να είπε στην Ανγκελα Μέρκελ, στον Νικολά Σαρκοζί και στους υπόλοιπους ηγέτες ότι «με αυτά εγώ δεν ανεβαίνω στο αεροπλάνο, δεν φεύγω από ΄δώ, δεν μπορώ να γυρίσω στην Αθήνα με άδεια χέρια».

Σύμφωνα με έλληνες επισήμους, οι τόνοι του Πρωθυπουργού ήταν αρκούντως δραματικοί και η διεκδίκηση μιας πιο ουσιαστικής συμφωνίας σχεδόν επιθετική. «Δώστε μας μια ουσιαστική λύση» επέμεινε ο κ. Παπανδρέου, σύμφωνα πάντα με εκείνους που ήσαν παρόντες στη Σύνοδο και γνώριζαν από πρώτο χέρι το παρασκήνιο που παίχθηκε στις Βρυξέλλες.

Και όταν ο φινλανδός ομόλογός του συνέχιζε να απαιτεί εγγυήσεις και ο Σλοβάκος να λέει ότι δεν μπορεί η φτωχή χώρα του να πληρώνει χωρίς αντίκρισμα για την Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου ύψωσε τους τόνους και φέρεται να είπε: «Τι θέλετε να κάνω για να πεισθείτε; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά μας ή να πουλήσουμε την Πελοπόννησο;». «Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και το ξέρετε» φέρεται να τόνισε ο κ. Παπανδρέου και κάπου εκεί η συζήτηση φαίνεται ότι πήρε άλλη τροπή. Από εκείνο το σημείο άνοιξε η επιμήκυνση, προσφέρθηκε η ανταλλαγή των παλαιών τίτλων με νέους, πιο μακροχρόνιους, μειώθηκαν τα επιτόκια, προβλέφθηκε η επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά και περιελήφθη αναπτυξιακό σχέδιο τύπου Μάρσαλ. Ωστόσο κατέστη σαφές στον έλληνα πρωθυπουργό ότι προϋπόθεση όλων αυτών είναι η αυστηρή εφαρμογή, σύμφωνα με το συμπεφωνημένο χρονοδιάγραμμα, όλων των μέτρων και των προβλέψεων του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.

«Τα ψέματα τελείωσαν»
Για τη διασφάλιση μάλιστα αυτής της προϋπόθεσης η Σύνοδος επέβαλε στον έλληνα πρωθυπουργό την «τεχνική βοήθεια», μέσω της οποίας οι εταίροι μας φιλοδοξούν να αναμορφώσουν το ελληνικό κράτος, να το καταστήσουν λιτό, αποδοτικό και ικανό να υποστηρίζει μια ανταγωνιστική οικονομία του μέλλοντος. «Τα ψέματα τελείωσαν για την Ελλάδα» διεμήνυσαν σε όλους τους τόνους οι εταίροι μας στον κ. Παπανδρέου και απαίτησαν να αποδείξει στην πράξη ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι του πακέτου των Βρυξελλών. Από εδώ και πέρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες για υπαναχωρήσεις, υστερήσεις και πισωγυρίσματα, σαν αυτά που παρατηρήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν και τα περιέγραψε με σαφήνεια η νέα γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Κριστίν Λαγκάρντ , όταν σημείωσε ότι «αυτό το περίεργο που συμβαίνει στην Αθήνα, να ψηφίζονται νόμοι και να ξεχνιούνται στη διαδρομή,δεν μπορεί να συνεχισθεί».

Κάπως έτσι έπειτα απ΄ αυτή την τόσο οριακή συζήτηση, απ΄ αυτό το απίστευτο δράμα των Βρυξελλών, ο Πρωθυπουργός επέστρεψε στην Αθήνα και έκτοτε η βασική κυβερνητική ομάδα, με προεξάρχοντα τον αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο, «τρέχει» στην κυριολεξία να θέσει σε τροχιά εφαρμογής εκκρεμότητες και νέες υπεσχημένες πολιτικές.

«Οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ» έλεγε την περασμένη Παρασκευή ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος, στην προσπάθειά του να περιγράψει τον πυρετό των ατέλειωτων καλοκαιριάτικων κυβερνητικών συναθροίσεων, που ασχολούνται με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τις ξεχασμένες συγχωνεύσεις κρατικών οργανισμών, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων και τις αποκρατικοποιήσεις ως και τις τεχνικές λεπτομέρειες της ρύθμισης των ελληνικών χρεών, τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής ενίσχυσης που δημιουργούν στις ελληνικές τράπεζες και την κινητοποίηση των μηχανισμών είσπραξης των εσόδων, που δεν λένε να στρώσουν παρά την πίεση των πάντων και την απαίτηση της κοινωνίας που πληρώνει τους φόρους και δεν αντέχει να βλέπει γύρω της να ανθούν οι φοροκλέπτες.

«Τώρα έχουμε απλώσει τον τραχανά και οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να τον μαζέψουμε εγκαίρως προτού πιάσουν οι βροχές» εξηγούσε το ίδιο κυβερνητικό στέλεχος και επέμεινε ότι η κυβέρνηση δεν έχει άλλα περιθώρια ύστερα απ΄ όσα συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή. Ή θα εφαρμόσει τα προβλεπόμενα, συγκρουόμενη ακόμη και με τον εαυτό της, και θα επιτύχει ή θα χαθεί. Ενδιάμεση κατάσταση υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει. Και αυτό μαρτυρεί η στάση της έναντι των ιδιοκτητών ταξί, αλλά και οι αποφάσεις της περασμένης Παρασκευής για τις μειώσεις των επιδομάτων στους δημοσίους υπαλλήλους, όπως και οι οδηγίες του υπουργού Οικονομικών προς τις εφορίες για αυστηρή εφαρμογή των μέτρων είσπραξης των ληξιπρόθεσμων χρεών. Ετσι επίσης εξηγείται η ταχεία δράση του νέου υπευθύνου των αποκρατικοποιήσεων κ. Κ. Μητρόπουλου , ο οποίος βεβαιώνει ότι ως τα τέλη Σεπτεμβρίου μπορεί να έχει καλυφθεί ο στόχος εσόδων 1,7 δισ. ευρώ που έχει τεθεί από το Μεσοπρόθεσμο για το πρώτο τρίμηνο του νέου κύκλου των ιδιωτικοποιήσεων. 

«Οι εκλογές βγήκαν από το κάδρο» 
 
Κατόπιν όλων αυτών γίνεται φανερό ότι τα σενάρια περί εκλογών δεν στέκουν πια. Παρ΄ ότι στο επόμενο διάστημα θα έλθουν στο προσκήνιο συζητήσεις για το πλαίσιο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων και σχέδια αλλαγής του εκλογικού νόμου, «οι εκλογές βγήκαν από το κάδρο του 2011» διαμηνύουν σε όλους τους τόνους όσοι συνομιλούν με τον κ. Παπανδρέου. Ο Πρωθυπουργός, ο οποίος τους τελευταίους μήνες πέρασε από σαράντα κύματα και βρέθηκε ακόμη και στον προθάλαμο συγκρότησης μιας κυβέρνησης συνεργασίας, νιώθει πλέον ασφαλής, δεν διανοείται να συζητήσει για εκλογές και τα δίνει όλα για την εξασφάλιση σταθερότητας και τη διαμόρφωση το συντομότερο συνθηκών κατά το δυνατόν ταχύτερης εξόδου από την ύφεση. Οι εκλογές λοιπόν μάλλον θα αργήσουν, εκτός και αν το φθινόπωρο καεί ο τόπος. Αν όμως η κατάσταση ελεγχθεί, πρέπει να θεωρείται βέβαιον ότι οι εκλογές θα απασχολήσουν αργότερα. Ισως το 2012, αλλά και πάλι υπό την προϋπόθεση ότι η εμπιστοσύνη επανακτάται, η οικονομία ισορροπεί και οι δημοσκοπήσεις ξαναδίνουν προβάδισμα στο κόμμα του κ. Παπανδρέου. Μόνο αν ο κ. Παπανδρέου επανακτήσει την πολιτική ηγεμονία μπορεί να μπει στον πειρασμό των εκλογών κάποια στιγμή το 2012. Αλλά ως τότε χρειάζεται να κυλήσει πυκνός πολιτικός χρόνος, γεμάτος γεγονότα, εκρήξεις και πιθανώς πολλά απρόοπτα, ικανά να ανατρέψουν πολλές φορές το διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτικό σκηνικό. 

«ΑΝΑΔΑΣΜΟΣ» ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Ο υπουργός Οικονομικών κ.Ευ.Βενιζέλος δεν αφήνει μέρα να πάει χαμένη.«Στη βράση κολλάει το σίδερο» συνηθίζει να λέει και προσπαθεί να βάλει τα πάντα σε μια σειρά.«Η ρύθμιση του χρέους,η ανταλλαγή των ομολόγων έχει πολλά τεχνικά προβλήματα,μοιάζει με Λερναία Υδρα»εξομολογείται στους συνομιλητές του και συμπληρώνει ότι«θα χρειασθεί να κρατήσουμε το μωρό στη θερμοκοιτίδα ως τις αρχές Σεπτεμβρίου».Εν τω μεταξύ ως τότε θα πρέπει να έχουν καταγραφεί τα ομόλογα και να έχουν εντοπισθεί οι κάτοχοί τους,ώστε να συμπεριληφθεί στη ρύθμιση το 90% αυτών.Και ταυτόχρονα είναι απαραίτητο να κατανεμηθούν σωστά οι ταμειακές ανάγκες του κράτους,ώστε να αποφύγουμε τυχόν δυσάρεστα απρόοπτα,σε αυτές τις ιδιαίτερα προβληματικές διεθνείς συνθήκες και σε χρόνο κατά τον οποίο οι αγορές παραμένουν νευρικές με την κρίση στις ΗΠΑ.Επιπλέον,όπως εξηγεί,«οφείλουμε να ελέγχουμε αυστηρά τις δαπάνες,να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αυξήσουμε τα έσοδα και μαζί να ξεκολλήσουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος,να πάμε σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις κρατικών οργανισμών».Ακόμη τη Δευτέρα θα ενεργοποιήσει τον διάλογο για την αλλαγή του φορολογικού συστήματος,καθώς αντιλαμβάνεται ότι η επανεκκίνηση της οικονομίας χρειάζεται πέραν των άλλων και ένα νέο αφήγημα,μια καινούργια προσδοκία,ικανή να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον για επενδύσεις και δραστηριότητα.Επίσης νιώθει πιο ασφαλής στο θέμα των τραπεζών,παρ΄ ότι δεν κρύβει πως«θα χρειασθεί να γίνει ένας αναδασμός στο τραπεζικό σύστημα».Το ερώτημα είναι πότε θα γίνει και ποια χαρακτηριστικά θα έχει.Ο ίδιος απαντά στους συνομιλητές του ότι«θα χρειασθεί οι μέτοχοι των τραπεζών να βάλουν χρήματα,δεν γίνεται αλλιώς».Ωστόσο δηλώνει ότι το κλίμα είναι καλό και ότι θα δοθούν όλες οι δυνατότητες στις τράπεζες ώστε να προχωρήσουν σε αυξήσεις κεφαλαίου και να προβούν στις απαιτούμενες κινήσεις αναδιάρθρωσης.
http://greki-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_31.html
Next previous home

Αναζήτηση στο ιστολόγιο

-------\ KRYON IN HELLENIC /-------

-------\ KRYON  IN  HELLENIC /-------
Ο Κρύων της Μαγνητικής Υπηρεσίας... Συστήνεται απλώς σαν βοηθός από την άλλη πλευρά του «πέπλου της δυαδικότητας», χωρίς υλική μορφή ή γένος. Διαμέσου του Λη Κάρολ, αναφέρεται στις ριζικές αλλαγές που συμβαίνουν στη Γη και τους Ανθρώπους αυτή την εποχή.

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------
Σκοπός μας είναι να επιστήσουμε την προσοχή γύρω από την ανάγκη να προετοιμαστούμε γι' αυτό το μεγάλο αστρικό γεγονός, του οποίου η ενέργεια ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή στον πλανήτη μας μέσα από φωτεινά φαινόμενα, όμορφες λάμψεις, την παράξενη παθητική συμπεριφορά του ήλιου, αύξηση των εμφανίσεων μετεωριτών, διακοπών ρεύματος.. όλα αυτά είναι ενδείξεις της επικείμενης άφιξης της τεράστιας ηλεκτρομαγνητικής του ζώνης η οποία είναι φορτισμένη με φωτονικά σωματίδια, και κάθε ημέρα που περνάει αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Οι επισκεπτεσ μας στον κοσμο απο 12-10-2010

free counters