Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Η απίστευτη ιστορία κατασκόπου-φάντασμα της σοβιετικής KGB

Επτασφράγιστο μυστικό παραμένει ο φάκελος του σοβιετικού κατασκόπου που βρίσκεται πίσω από τη ματαίωση της απόπειρας των μυστικών υπηρεσιών των ναζί, για τη δολοφονία της «Μεγάλης τρόικας», στη Διάσκεψη της Τεχεράνης το 1943. Ούτε καν το όνομά του, δεν γνωστοποιείται.
Παραμονές της 70ης επετείου της διάσκεψης της Τεχεράνης παρουσιάζουμε το νέο -μόλις πρόσφατα- ολοκληρωμένο βιβλίο του αναπληρωτή αρχισυντάκτη της Ροσσίσκαγια Γκαζέτα, Νικολάι Ντολγκοπόλοφ. Τα δυο προηγούμενα βιβλία του, που είχαν κυκλοφορήσει στο πλαίσιο της δημοφιλούς στη Ρωσία σειράς «Η ζωή εκπληκτικών ανθρώπων» από τον εκδοτικό οίκο «Molodáya Gvárdya», έγιναν best seller. Οι ήρωες σε αυτά, ήταν ο συνταγματάρχης Άμπελ Φίσερ και ο Άγγλος Κιμ Φίλμπι.
Το βιβλίο «Γκεβόρκ Βαρτανιάν» είναι αφιερωμένο στον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, «παράνομο» κατάσκοπο (χωρίς διπλωματική κάλυψη ή άλλου είδους καλύψεις), ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, και στη σύζυγό του Γκοάρ. Αυτοί θεωρούνταν ως το πιο επιτυχημένο στην ιστορία ζευγάρι «παράνομων» κατασκόπων.
Για τον Βαρτανιάν δεν είναι γνωστά πολλά πράγματα, αλλά έχει αναγνωριστεί ότι έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην αποσόβηση της δολοφονικής απόπειρας της Ναζιστικής Γερμανίας κατά της «Μεγάλης τρόικας» στη Διάσκεψη της Τεχεράνης το 1943.

defence-point
http://greeknation.blogspot.gr/2013/11/kgb.html

«Εμφύλιος» στα Σκόπια για το νέο όνομα της ΠΓΔΜ. Πυρετός στον Γκρουέφσκι από τους Αλβανούς, που λένε ότι δεν είναι "μακεδόνες"!!!

Να γιατί λέμε ότι ο αλβανικός παράγοντας είναι στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα: Πυρετός στον Γκρουέφσκι από τους Αλβανούς, που λένε ότι δεν είναι "μακεδόνες"!!!

Το κόμμα του Γκρούεφσκι επικρίνει με σκληρούς τόνους τον αρχηγό του αλβανόφωνου συγκυβερνώντος κόμματος για άρθρο του σχετικά με την ονομασία. «Kορώνες» περί «μακεδονικού λαού» από τους κυβερνώντες αλλά και κατά της Ελλάδας.

Το κυβερνών κόμμα VMRO-DPMNE του Νίκολα Γκρούεφσκι, σε μία σκληρή ανακοίνωσή του επικρίνει τον αρχηγό του συγκυβερνώντος αλβανικού κόμματος DUIΑλί Αχμέτιγια τις παρεμβάσεις του σχετικά με την ανάγκη επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας, ώστε να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ, ενώ επιτίθεται και κατά της Ελλάδας κατηγορώντας την ότι επιδιώκει συστηματικά την «εξαφάνισητου'μακεδονικού' έθνους».
"Θα θέλαμε να επισημάνουμε στον κ. Αλί Αχμέτι ότι ναι μεν συμφωνούμε με τη
σημασία της ένταξης της 'Μακεδονίας' στο ΝΑΤΟ, το συντομότερο δυνατό,
ωστόσο θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι για τον 'μακεδονικό' λαό είναι εξίσου
σημαντική η διατήρηση της ταυτότητάς του, όπως αυτή εκφράζεται ή συνδέεται
με τη γλώσσα, την εθνικότητα και το όνομα της χώρας» τονίζεται στην ανακοίνωση.
"Ο κ. Αλί Αχμέτι γνωρίζει πολύ καλά - ή οφείλει να γνωρίζει - ότι ο αγώνας του
'μακεδονικού' λαού για την εθνική του ταυτότητα, την κρατική υπόσταση
και την ανεξαρτησία του, καθώς και τα προβλήματα που δημιουργεί η Ελλάδα
για το θέμα αυτό χρονολογούνται εδώ και περισσότερο από 170 χρόνια. Στο διάστημα
αυτό, ο 'μακεδονικός' λαός άντεξε πολλές δοκιμασίες, πιέσεις, αιματοχυσίες,
καταστροφές, διώξεις, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και
προσπάθειες εξαφάνισης και διαγραφής του 'μακεδονικού' έθνους. Οι προσπάθειες
αυτές συνεχίστηκαν και τα τελευταία 23 χρόνια, από τότε που η 'Δημοκρατία
της Μακεδονίας' κατέστη ανεξάρτητο κράτος. Σε αυτές τις προσπάθειες,
που ξεκίνησαν πολύ πριν ιδρυθεί το ΝΑΤΟ, ο 'μακεδονικός' λαός έκανε μεγάλες θυσίες και υπέστη μεγάλες απώλειες.
Η ίδια η χώρα δέχθηκε πολλά χτυπήματα, τα τελευταία 23 χρόνια, όπως εμπάργκο, παρεμποδίσεις κ.ά.» υπογραμμίζεται.
"Εμείς, το VMRO-DPMNE, δεν σκοπεύουμε να παραδοθούμε, έπειτα από πολλά χρόνια
αγώνα, αποδεχόμενοι εκβιασμούς και υπαγορεύσεις εκ μέρους της Ελλάδας, ούτε
απειλές οποιουδήποτε είδους και από οποιονδήποτε. Ο αγώνας μας για το
'μακεδονικό ζήτημα' είναι αμετάκλητος, αδιαμφισβήτητος, χωρίς εναλλακτική και
δεν υπάρχει τρόπος που θα μπορούσε να μας κάνει να υποχωρήσουμε από αυτόν. Σε
αυτό το πλαίσιο, το VMRO-DPMNE έχει θέσει στην κορυφή των προτεραιοτήτων
του την ένταξη της 'Μακεδονίας' στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μόνο όμως υπό την
προϋπόθεση αυτό να γίνει παράλληλα με τη διατήρηση της ταυτότητας που εκφράζεται
μέσω των μορφών που αναφέρθηκαν παραπάνω και με έναν συμβιβασμό, ο οποίος
δεν θα θέτει σε κίνδυνο αυτή την ταυτότητα και τον οποίο θα εγκρίνει η πλειοψηφία των πολιτών της 'Δημοκρατίας της Μακεδονίας' και του 'μακεδονικού' λαού.
Ο κ. Αχμέτι λέει ότι, τώρα είναι η ώρα. Εμείς λέμε ότι, πάντοτε είναι η ώρα, αλλά όχι με τίμημα τη 'μακεδονική' ταυτότητα» καταλήγει η ανακοίνωση του κυβερνώντος κόμματος.
Πηγή: AMΠE, Καθημερινή

infognomonpolitics.blogspot.gr

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τον Γαλαξία «Γαλακτίτη Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό» ή «Δρόμο του Διός». Πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ο δρόμος που ακολούθησε ο ήρωας ΠΕΡΣΕΑΣ για να σώσει την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στον ΠΗΓΑΣΟ, δημιουργώντας με τον «καλπασμό» του άφθονη αστρική σκόνη. Η Ελληνική Μυθολογία είναι γεμάτη από θεϊκά όντα, που κατέρχονται στην Γη, για να πάρουν συζύγους. Όλες οι παραδόσεις των αρχαίων λαών ομιλούν για ουράνια φλεγόμενα άρματα που έφθασαν στην Γη από τα άστρα
, καθώς επίσης για ανώτερες εξωγήινες υπάρξεις που χάρισαν στους ανθρώπους νόμους και όργανα, για να οικοδομήσουν τον πολιτισμό τους. Οι αρχαίες Ελληνικές δοξασίες ομιλούν για τον Τιτάνα Προμηθέα, που έδωσε στους ανθρώπους την «Φωτιά» από τους ουρανούς και έγινε ως εκ τούτου ο θεμελιωτής του ανθρωπίνου πολιτισμού. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι «ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ». Είναι οι «ΠΡΟΜΥΘΕΙΣ», που έφεραν το ΠΥΡ της Γνώσεως στα ανθρωποειδή της Γης, που μέχρι τότε ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια και βαθιές σπηλιές, όπως αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης»:

«Μα ακουστέ εδώ τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων, που χωρίς μυαλό πρώτα, πλάσματα με νου και πνεύμα τους έκανα να είναι. Ψυχή είχαν, γιατί η Ψυχή των ανθρώπων προϋπάρχει. Μα και τα δώρα μου να δείτε τι καλόγνωμα που ήταν. Πρώτα, βλέποντας οι άνθρωποι, βλέπανε του κάκου και ακούοντας δεν άκουαν. Και όμοιοι με των ονείρων τους ίσκιους ανακάτευαν τα πάντα δίχως τάξη και ούτε τα πλινθόκτιστα σπίτια που προστατεύουν γνώριζαν, ούτε την τέχνη του ξύλου. Μα σε σκαφτές σπηλιές αυτοί ζούσαν σαν τα πολυκίνητα μυρμήγκια που στον άνθρωπο σε πολλά μοιάζουν, μες στ’ ανήλια βάθη των άντρων. Μα τα πάντα έπρατταν δίχως κρίση, ως την ώρα που των άστρων τους έδειξα τις ανατολές και τις δύσεις να ξεκρίνουν και την έξοχη τέχνη του αριθμού τους βρήκα και των γραμμάτων που ‘ναι η θύμηση όλων, η μνήμη, η εργατική μουσογεννήτρα. Και πρώτος στον ζυγό έζεψα τα ζώα, βοηθούς του ανθρώπου ιερούς, τους πιο βαριούς να πάρουν από τους μόχθους του, μα και αυτοί με αγάπη να τα βλέπουν. Το σπουδαιότερο είναι πως αν σ’ αρρώστια έπεφταν κανένα γιατρικό δεν είχαν να πιούν ή να αλείψουν, μα χωρίς γιατρειά αδυνάτιζαν, ώσπου τους έδειξα εγώ πάλι τα γιατρικά ν’ ανακατεύουν και όλες τις αρρώστιες να πολεμούν, τους διάφορους τρόπους της μαντικής τέχνης όρισα. Κοντολογίς, μ’ ένα λόγο μάθε το, όλες οι τέχνες από τον Προμηθέα στους θνητούς δόθηκαν».


ΣΤΗΝ ΑΧΛΥΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

Κατά (την Ιερά μας Παράδοση) την Μυθολογία μας, οι άνθρωποι ευρίσκοντο σε μια ζωώδη κατάσταση, πριν ο Προμηθέας φέρει σ’ αυτούς το Πυρ εξ ουρανού. Η ΒΙΑ (Χάος) κυριαρχούσε στον προηγούμενο κόσμο. Οι πρωτόγονοι άνθρωποι που προέκυψαν από τ’ αποκοπέντα γεννητικά όργανα του Ουρανού, που τα έκοψε με το τσεκούρι του ο Κρόνος, γεννιόνταν από την Γη, χωρίς γονείς και ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια. Ο Προμηθέας όμως, κατά κάποιον τρόπο πρόδωσε τους Τιτάνες και προσχώρησε στους ΘΕΟΥΣ (όπως ο θεός Ασσούρ, που αναφέρεται στα ασσυριακά κείμενα). Ξέκοψε από τους φυσικούς του συμμάχους και χρησιμοποίησε την πείρα του εναντίον τους. Ο Δίας εκμεταλλεύτηκε την προσχώρηση του Τιτάνα, για να εκθρονίσει τον Κρόνο και να τον ρίξει στα Τάρταρα. Ο Προμηθέας εν συνεχεία λυπήθηκε τους ανθρώπους που ήταν χωρίς λογική και τους χάρισε την ελπίδα της αιωνιότητας με την μεταφορά του ουρανίου Πυρός, που αντιστοιχεί με τον σπινθήρα της λογικής. 

Η θυσία του δεν πήγε χαμένη. Με την χρήση του πυρός επήλθε η ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Ζεύς όμως «οργίστηκε». Στον «Φίληβο» όμως δίδεται μια άλλη εξήγηση του Μύθου, όταν μας λέει ο Σωκράτης ότι οι ίδιοι οι Θεοί έδωσαν δώρο στους ανθρώπους την γνώση της αλήθειας, μαζί με το φωτεινό πυρ. Πολλοί ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι πάνω στη Γη, υπάρχουν δυο φυλές ανθρώπων. Μία γήινη και μια ουράνια, η οποία μετέφερε το πυρ της γνώσης και μετάλλαξε τα ανθρωποειδή που υπήρχαν και τα μετέβαλε σε σώφρονας ανθρώπους. (HOMO SAPIENS). Η ονομασία Έλληνες, απ’ ότι γνωρίζουμε από την Ιστορία, προέρχεται από τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνος, ο οποίος με την σειρά του, ήταν γιός του Προμηθέως! Πριν τα χρόνια του Έλληνος δεν υπήρχε η ονομασία ΕΛΛΑΣ και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους τα διάφορα προγονικά φύλα, που κατοικούσαν την πατρίδα μας, ως επί το πλείστον Πελασγοί! «Δοκει δε μοι, αλλά τα μεν προ Έλληνος του Δευκαλίωνος και παν ουδέ είναι η επίκλησις αυτή, κατά έθνη δε άλλα τε και το Πελασγικόν επί πλείστον εφ’ εαυτών την επωνυμίαν παρέχεσθαι».

Αποκωδικοποίηση Ελληνικής Μυθολογίας

Σύμφωνα με την πινακίδα του Ιδαλίου της Κύπρου, που αποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα με την μέθοδο Chandwick, οι Μόες – Ελλοί (Έλληνες) ήρθαν στην Γη από τον Σείριο (που νοείται αποικία του η Γη), με αρχηγό τους τον Μίνωα και δίδαξαν τις τέχνες και τον πολιτισμό. Στην αρχή είχαν αιθέρια μορφή (Χρυσούν Γένος), αλλά μετά που αναμείχτηκαν με τους κατοίκους της γης, απέκτησαν υλική υπόσταση (δερμάτινους χιτώνες). Ο Μίνωας και ο Προμηθέας ταυτίζονται, μια και οι δυο είχαν γυιό τους τον Δευκαλίωνα, δηλαδή τους Ελλούς, που ήλθαν με την Λάρνακά τους (κιβωτό – σκάφος) στην Γη, μεταφέροντας το ουράνιο Πυρ στους γήινους. Έκτοτε έμειναν σταυρωμένοι στο γήινο περιβάλλον. Ο σταυρός που βρέθηκε χαραγμένος μαζί με άλλα Ελληνικά σύμβολα (όπως ο μαίανδρος και το οκτάκτινο αστέρι), σε όλα τα αρχαία μνημεία της Γης, έγινε έμβλημα τους και δήλωνε το εκπολιτιστικό έργο τους. Είναι η φυλή των Ελλήνων, οι Προμηθείς, που δέθηκαν μεταξύ Ουρανού και Γής. Πολέμησαν με τους Άτλαντες και τους Κρόνιους δαίμονες, που είχαν έμβλημά τους την Σελήνη (μισοφέγγαρο) κατά την Τιτανομαχία.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΙΚΟΣ, αφορούσε την Γη και το Διάστημα!

Βιβλιογραφια: Ελένη Ζωγραφίδου Δάγιου: «Η Λύτρωση του Προμηθέα», «οι Αργοναύτες επιστρέφουν», εκδόσεις «Ιδεοθέατρον» – Αισχύλου: «Προμηθεύς Δεσμώτης» – Πλάτωνος: «Άπαντα». Επιμέλεια Ελένης Ζωγραφίδου Δάγιου, Περιοδικό «Ιερά Ελλάς», τεύχος 25ο, σελ. 40.

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ
Πηγή


Το είδαμε: http://ellinonpaligenesia2.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html

Εξηγήσεις και σκέψεις ΠΑΝΩ ΣΤΑ ‹‹ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ››

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης   

 Pωσική έκδοση των Πρωτοκόλλων
Ίσως να έχετε παρατηρήσει, ότι πλέον δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτό το κείμενο των αρχών του 20ού αιώνα, που η πρώτη δημοσίευσή του έγινε στην Ρωσία, λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει η επανάσταση των μπολσεβίκων. Μήπως η εξήγηση γι’αυτήν την έλλειψη ενδιαφέροντος εντοπίζεται στην ακαδημαϊκή έρευνα, που κατάφερε να αποδείξει ότι ήταν ένα κατασκευασμένο, δηλαδή χαλκευμένο, έγγραφο; Όχι βέβαια, διότι, έστω και αν  η επιστημονική έρευνα έφερε στο φως διάφορες χρήσιμες πληροφορίες πάνω στον τρόπο γραφής του, ωστόσο αποδείξεις για τους πραγματικούς συντάκτες του, δεν μπόρεσε να βρει. Η έλλειψη ενδιαφέροντος λοιπόν οφείλεται, κατά την γνώμη μου,  σε δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι σχεδόν όλα όσα περιέγραφε αυτό το προφητικό κείμενο έχουν πραγματοποιηθεί. Μα θα μου πείτε, αυτός δεν είναι ένας παραπάνω λόγος για να μας κινήσει το ενδιαφέρον; Ε, λοιπόν...Aκριβώς το αντίθετο συμβαίνει, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων: δεν δημιουργείται ενδιαφέρον για κάτι που έχει γίνει πλέον καθημερινό βίωμα και συνήθεια.
Για παράδειγμα, αν κάποιος έγραφε ότι κάποτε οι άνθρωποι θα κινούνται , χρησιμοποιώντας ένα αντικείμενο που θα τρέχει με μεγάλη ταχύτητα , δεν θα κουράζεται ποτέ και θα πηγαίνει παντού, όλοι θα μιλούσαν γι’ αυτό το θέμα, θα το ερευνούσαν, θα περίμεναν με άγχος για να δουν αν θα επαληθευθεί αυτή η πρόβλεψη κλπ. Όταν όμως το αυτοκίνητο μπήκε στην ζωή μας  και έγινε συνήθεια, κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται για ένα κείμενο που κάποιος έγραψε 100 χρόνια πριν. Ακριβώς αυτό συνέβη και με τα «Πρωτόκολλα»:  μιλούν για πράγματα που έχουν γίνει «δεύτερη φύση μας». 


Maurice  Joly
Πριν, όμως, αναφερθούμε στον δεύτερο λόγο της έλλειψης ενδιαφέροντος, είναι χρήσιμο να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στις προσπάθειες για την ανακάλυψη του συγγραφέα και την αυθεντικότητα ή όχι αυτού του κειμένου. Έγιναν διάφορες υποθέσεις, μεταξύ των οποίων η πιο γνωστή είναι αυτή που αποδίδει την συγγραφή των «Πρωτοκόλλων» στη Ρωσική μυστική αστυνομία της περιόδου των Τσάρων, τη γνωστή Οχράνα (= Ασφάλεια). Αποδείξεις, πάντως, που να επιβεβαιώνουν επιστημονικά αυτή την υπόθεση δεν έχουν δοθεί. Παραμένει ως υπόθεση, αν  και όλα τα ιστορικά στοιχεία που είναι στη διάθεση των ιστορικών, μάλλον προς το αντίθετο συνηγορούν, μια που οι τσάροι της Ρωσίας δεν ήθελαν να έχουν προβλήματα με τους Ιουδαίους και απέφευγαν  να τους προκαλούν. Μάλιστα, όταν ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ διάβασε τα «Πρωτόκολλα», τα θεώρησε πλαστά και διέταξε να κατασχεθούν. Αυτό  που όμως σίγουρα γνωρίζουμε και παραμένει αναμφισβήτητο είναι ότι ο συγγραφέας των Πρωτοκόλλων έχει αντιγράψει αρκετά αποσπάσματα από ένα σατιρικό έργο που γράφτηκε από τον Γάλλο δικηγόρο και δημοσιογράφο Μορίς Ζολί και τυπώθηκε στη Γενεύη το 1864: «Διάλογοι μεταξύ του Μακιαβέλλι και του Μοντεσκιέ στην Κόλαση».

Το έργο αυτό ήταν ένας λίβελλος κατά του Ναπολέοντα Γ' . Επίσης μια  παρόμοια ιστορία με αυτή των «Πρωτοκόλλων», σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, δημιουργήθηκε από τον Χέρμαν Γκαίντσε (1868), έναν Πρώσσο συγγραφέα,  συνεργάτη της Πρωσσικής μυστικής αστυνομίας, ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Τζων Ρέτκλιφ. Ο Γκαίντσε φαίνεται πως αντέγραψε κάποια στοιχεία από τον Μορίς Ζολί. 
Το γεγονός, πάντως, ότι στα Πρωτόκολλα υπάρχουν αποσπάσματα που έχουν αντιγραφεί, δεν μας λέει και πολλά πράγματα, γιατί και ο Μορίς Ζολί  στο έργο του που προαναφέραμε, Διάλογοι μεταξύ του Μακιαβέλι και του Μοντεσκιέ στην Κόλαση, έχει κάνει και αυτός λογοκλοπή από ένα άλλο ρομάντζο με τον τίτλο : Τα μυστήρια του Παρισιού, του Γάλλου συγγραφέα  Joseph-Marie-Eugène SueΒλέπουμε λοιπόν ότι εκείνη την εποχή(και όχι μόνον τότε) η λογοκλοπή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.

Κάποιος λοιπόν που θέλει να γράψει ένα κείμενο, όχι για να κάνει λογοτεχνία , αλλά για να διατυπώσει ένα πολιτικοκοινωνικό πρόγραμμα, δεν τον ενδιαφέρει αν θα κάνει αντιγραφές· φτάνει να  μπορεί να περιγράψει με αποτελεσματικότητα αυτό το πρόγραμμα. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, οι αντιγραφές που υπάρχουν σε ένα κείμενο, δεν αποδεικνύουν ότι αυτό δεν είναι αυθεντικό. 

Ο εκδότης των πρωτοκόλλων Sergei Nilus
Τώρα, ανεξάρτητα από την αυθεντικότητα ή όχι αυτού του κειμένου,  μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία μας δίδεται από τον Γάλλο διανοούμενο  René Guénon, ο οποίος νομίζω ότι ανέλυσε το θέμα με μεγάλη οξυδέρκεια, λέγοντας ότι, εάν κάποιος αποφασίσει να καταγράψει με ειλικρίνεια αυτά που παρατηρεί να συμβαίνουν στις κοινωνίες μας καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές τις παρατηρήσεις, αμέσως όλοι θα τον πουν φαντασιόπληκτο ή «συνωμοσιολόγο». Αν όμως αυτές τις παρατηρήσεις, τις δημοσιεύσει σαν ένα έγγραφο που διέρρευσε από κάποια οργάνωση, τότε όλοι θα δώσουν σημασία, θα ενδιαφερθούν και, ακόμα, θα θορυβηθούν. Δηλαδή, ο R.Guénon μας λέει ότι, ίσως, κάποιοι που γνώριζαν τις τότε παρασκηνιακές διεργασίες, αποφάσισαν να τις δημοσιεύσουν με αυτό τον τρόπο, ώστε να μπορέσουν έτσι να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ιθυνόντων αλλά και του λαού. 

Σήμερα πάντως, μετά από τις έρευνες του Ιουδαίου ιστορικούGershom Scholem  πάνω στην γνωστική σέκτα των Φρανκιστών, γνωρίζουμε ότι το πολιτικό πρόγραμμα αυτής της σέκτας ταυτιζόταν σε πολλά σημεία με το πρόγραμμα που παρατίθεται στα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών. Για παράδειγμα σε ένα σημείο ο  Gershom  Scholem γράφει :«Εκείνη την περίοδο (1775) ο Jacob Frank, ο αρχηγός της αίρεσης, μιλούσε πολύ για μια επανάσταση που θα ανέτρεπε πολλά βασίλεια  και θα κτυπούσε και την εκκλησία...». (Gershom Scholem, “Jacob Frank and the Frankists” in Kabbalah (Νέα Υόρκη, 1987). Και έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο λόγο, για τον οποίο τα Πρωτόκολλα δεν προκαλούν πια έντονο ενδιαφέρον: Μετά από τις αδιαμφισβήτητες επιστημονικές αποκαλύψεις  πάνω στην δράση των Ντονμέδων, των Φρανκιστών, της Οργάνωσης Skull Bones, καθώς και των δραστηριοτήτων της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής (για παράδειγμα διαβάστε το ιδιαίτερα τεκμηριωμένο κείμενο του ιστορικού Antony C. Sutton Trilaterals over America) τα Πρωτόκολλα  φαντάζουν σαν ένα «αθώο  κειμενάκι».
                                                 .............................................................

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Fyodor Dostoyevsky
     Ασφαλώς γνωρίζετε την Ελληνική παροιμία που λέει: Αν έχεις τέτοιους φίλους (ή συντοπίτες), τι τους θέλεις τους εχθρούς. Διαβάστε ένα σχόλιο του γνωστού ιστορικού Θάνου Βερέμη για τον Ντοστογιέφσκι και μετά θα καταλάβετε τι εννοώ:
 «Η ερμηνεία της ρωσικής παράδοσης και της σύγκρουσής της με τη δυτική νεωτερικότητα που επιχειρεί ο Ντοστογιέφσκι, είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευή της εποχής του. Η παράδοση, όπως την αντιλαμβάνεται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, συνδυάζει τη λαϊκή Ορθοδοξία με το νεόδμητο εθνικιστικό κίνημα των «Σλαυοφίλων». Ο ανερμάτιστος ήρωας των «Δαιμονισμένων», Νικολάι Σταυρόγκιν, είναι ένα ακραίο κακέκτυπο των δυτικών κοσμικών ρευμάτων που εισέβαλαν στη Ρωσία από το μέσον του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η «Δυτικοφιλία» με τον ορθολογικό επαναστατικό της ακτιβισμό υπήρξε εστία μολύνσεως της αγίας Ρωσίας και πλήγμα για την αθωότητα της ρωσικής ψυχής. Ο Ντοστογιέφσκι δημιουργεί το λογοτεχνικό του σύμπαν χωρίς μέριμνα για την ιστορικότητα των πεποιθήσεών του και χρεώνει στη νεωτερικότητα όλες τις αμαρτίες που κατατρύχουν την κοινωνία του.» (Νεωτερικότητα και συντήρηση, Καθημερινή, 18-07-2010 )

    Λίγο έλειψε, για να βγάλει τον Ντοστογιέφσκι...παρανοϊκό! Ο Ντοστογιέφσκι  λοιπόν,  είναι εκτός ιστορικότητας, ενώ ο Θάνος Βερέμης για να είναι εντός της ιστορικότητας, συχνάζει στις συνεδριάσεις της λέσχης Bilderberg. Αναμενόμενο ίσως, μια που στο Harvard, ο δάσκαλός του ήταν ο Ιουδαίος Louis Hartz, μέγας ιεροκήρυκας του φιλελευθερισμού. Θα μου πείτε, από τα πολλά που έχει γράψει ο Θάνος Βερέμης, αυτό σε ενόχλησε; Και όμως, αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του, γιατί δείχνει την ιδιοσυγκρασία του ‹‹Homo Modernus››. Ίσως ο Θάνος Βερέμης, διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, κάπου  να αναγνώρισε τον εαυτό του.



ΠΗΓΗhttp://theodotus.blogspot.gr
 
http://mathenoume.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8638.html

O Τζίτζικας και ο μέρμυγκας και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Κουβέλη.. και το Κ.Ι.Σ.......μέχρι και οι κατσαρίδες



Διήγησις ψυχωφέλιμος και εθνοπρεπώς εποικοδομητική

  Α΄
Η εκδοχή της Δεξιάς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπιτάκι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο, δεν έχει τι να φάει· τελικώς, γυρνάει ανάποδα και ψοφάει. Και...ΤΕΛΟΣ 
  Β΄
Η εκδοχή της Αριστεράς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπίτι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο και δεν έχει τι να φάει. Έτσι, οργανώνει μια συνέντευξη τύπου και θέτει το μεγάλης σημασίας κοινωνικό ερώτημα: «Από πού κι ως πού έχει το μυρμήγκι δικαίωμα να είναι στη ζεστασιά του και να έχει φαγητό, τη στιγμή κατά την οποία κάποιοι άλλοι, λιγότερο ευνοημένοι από τις κοινωνικές περιστάσεις, πεινάνε και κρυώνουνε;»

Η κοινή γνώμη αμέσως ευαισθητοποιείται: Τα κανάλια τρέχουν πέρα-δώθε και οργανώνουνε χείμαρρο τηλεοπτικών εκπομπών, που δείχνουν το μεν τζιτζίκι να τρέμει από το κρύο και να παρακαλάει για  λίγο φαγητό, ενώ το μυρμήγκι, καθισμένο στα ζεστά και τα ωραία του, έχει μπροστά του ένα τραπέζι φορτωμένο με κάθε λογής αγαθά.

Οι Έλληνες μένουνε άφωνοι από τη «φρίκη»: Πώς είναι δυνατόν, μέσα σε χώρα της «πάμπλουτης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καημένο το τζιτζίκι να υποφέρει τόσο πολύ από την πείνα και το κρύο, ενώ ο «άπονος Μέρμηγκας» έχει το θράσος να ζει μέσα σε προκλητική αφθονία;

Κινητοποιούνται λοιπόν οι Μ.Κ.Ο. και αρχίζουνε οι διαδηλώσεις μπροστά στην πόρτα ακριβώς του «ανάλγητου μυρμηγκιού». Τα προοδευτικά και δημοκρατικά κανάλια διοργανώνουν συνεντεύξεις, όπου  διάφορες «προσωπικότητες» της αριστεράς εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την «κοινωνική αδικία», διερωτώνται για τον τρόπο με τον οποίο το μυρμήγκι «πλούτισε» σε βάρος του «μη προνομιούχου Τζίτζικα» και απαιτούν από την κυβέρνηση να αυξήσει τους φόρους του μυρμηγκιού, ώστε, κάποια στιγμή, να μπει «φραγμός στην ανισότητα, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και την καταπίεση».

Το ΠΑΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, η Ανανεωτική Αριστερά γενικώς, η ομάδα για την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ (εάν υπάρξει κάτι τέτοιο), φυσικά η «Νέα Δημοκρατία», σύμπασα η ηγεσία του ΛΑ.Ο.Σ., ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο εκπρόσωπος στην Αθήνα της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, βεβαίως η ΑΝΤΙΦΑ, η Ομάδα για την Ανασυγκρότηση του Κ.Κ.Ε., εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ.ΑΣ., η Γ.Σ.Ε.Ε., η ΠΑΣΕΓΕΣ, η ΑΔΕΔΥ, η ΕΣΗΕΑ (πάντα πρώτη και καλλίτερη στους κοινωνικούς αγώνες), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτοπροσώπως, ο κ. Φώτης Κουβέλης (επίσης αυτοπροσώπως)  εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την «κοινωνική τραγωδία» και συνιστούν την πραγματοποίηση –ειρηνικών κατά προτίμηση- «εκδηλώσεων διαμαρτυρίας» μπροστά στην πόρτα του «Μύρμηγκα».
 Η κυρία Ρεπούση, ανθηρή και άνετη ως συνήθως, προσφέρεται να γράψει την Ιστορία του Νέου Συνωστισμού, ενώ  ο Χάρυ Κλυν, επιγραμματικός αλλά γεμάτος μελαγχολία, σπεύδει πικρόχολα να διαπιστώσει μέσα από ένα παλιό του ρόλο ότι : «η Πάλη των Τάξεων παραμένει ιστορικώς αδικαίωτη».

Και τα τέσσερα τεύχη της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Καθημερινή, ΒήμαΝέα και Ελευθεροτυπία) κινητοποιούν τους αναγνώστες τους, προσφέροντας, μαζί με το κυριακάτικο φύλλο τους, CD με πλήρη την αναπαράσταση της «δραματικής ιστορίας του τζιτζικιού», που είναι «θύμα του θρησκευτικού φανατισμού» και «πρόσφυγας από χώρα της Ασίας η οποία πλήττεται από χρόνιες, φυλετικού χαρακτήρα, πολεμικές συγκρούσεις». Παράλληλα όμως συνιστούν την «αποφυγή βίας» σε βάρος του μυρμηγκιού προκειμένου να διαφυλαχθεί η «κοινωνική γαλήνη σε στιγμές κρίσιμες για τον τόπο» και να αποφευχθεί «ένας νέος Εθνικός Διχασμός». Από την πλευρά της η Ἑστία παρακολουθεί διακριτικώς την κατάσταση και δημοσιεύει πρωτοσέλιδο,  τρίστηλο άρθρο με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Νέον κοινωνικόν δρᾶμα πρό τῶν πυλῶν. Ἐπιβάλλεται ἡ ἀντίδρασις τοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Βαρυσήμαντοι δηλώσεις τοῦ κ. Στεφάνου Μάνου». Μία ακόμη πιο «δεξιά» εφημερίδα τότε αποκαλύπτει πως όλα αυτά τα είχε προβλέψει ο Γέρων Παΐσιος και πως το Γένος τελικώς θα ανακάμψει και θα θριαμβεύσει.
  Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς, πάντως, παραμένει σκεπτικός: Μήπως το μυρμήγκι είναι όργανο των Παπικών; 
Μήπως επίτηδες προκαλεί με τα πλούτη του, προκειμένου να σπείρει τα ζιζάνια της διχονοίας στο ευσεβές Γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών; Λίγο μετά, μέλος Δ.Ε.Π. Θεολογικής Σχολής μεγάλου ελληνικού Πανεπιστημίου, ζηλωτής της Ορθοδοξίας διάπυρος, δημοσιεύει ολοσέλιδο άρθρο στον Ορθόδοξο Τύπο, στο οποίο –ακόμα μία φορά- καυτηριάζει τις ανήκουστες μεθοδεύσεις των «Δυτικών» σε βάρος της «Κιβωτού της Ορθοδοξίας» και αναπτύσσει την «επιστημονικώς τεκμηριωμένη» άποψη πως η Τουρκοκρατία προκάλεσε πολύ λιγότερα δεινά στο «ευσεβές Γένος των Ρωμιών» από όσα η Φραγκοκρατία, διότι υπό τους Λατίνους Παπικούς η Ρωμιοσύνη κινδύνευσε να χάσει την ψυχή της και όχι απλώς τα «μάταια αγαθά του κόσμου τούτου» όπως κατά την εποχή των Σουλτάνων. Βαθύτατα συγκινημένος, ευλαβής και φιλακόλουθος Ορθόδοξος Χριστιανός γράφει, μετά την ανάγνωση του ενλόγω άρθρου, μακροσκελή επιστολή σε μεγάλη δημοκρατική εφημερίδα και αποκαλύπτει πως, σύμφωνα με όσα είχε αποκαλύψει στον παππού του ένας Επίσκοπος Τιτουλάριος μιας πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ιεράς Μητροπόλεως της καθ’ημάς Ανατολής (= αλησμόνητες πατρίδες κ.τ.λ.), κάποιος μοναχός «διαπρέψας επί οσιότητι» είχε συναντήσει στην έρημο της Θηβαΐδος τον προ-προ-προ κ.λπ. παππού του μυρμηγκιού και του είχε συστήσει να παύσει να σκανδαλίζει τον ευσεβή λαό με την εργατικότητα και τη φιλοπονία του.  Ο προ-προ-προ-παππούς του μερμηγκα όμως εκώφευσε και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα! 

 Σημειωτέον πάντως ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σιωπηρώς αρνείται να πάρει  θέση και, γενικώς, τίθεται ἐν ἀναμονῇ των ευρυτέρων εξελίξεων. Από την πλευρά του όμως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κατέρχεται πάνοπλος στην κονίστρα των «κοινωνικών αγώνων»: Ο Τζίτζικας ανακηρύσσεται αντεπιστέλλον μέλος της Ορθοδόξου Ακαδημίας στο Βόλο, ενώ παράλληλα αρχίζουν πυρετώδεις ετοιμασίες προκειμένου να αναγορευθεί και επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.  Οι εξελίξεις αυτές, τώρα, ωθούν στο προσκήνιο και τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Έμπλεως ανησυχίας για τα «νέφη που [λόγω της αντιχριστιανικής στάσης του ανάλγητου μυρμηγκιού] συνωθούνται «υπεράνω της παμφιλτάτης Πατρίδος», ανέρχεται στο βήμα του Ιερού Άμβωνος και, λίγο πριν να λήξει η Ιερά Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά διακηρύσσει ευθαρσώς και απροσχηματίστως: «Η Ελλάς οφείλει πάση θυσία να παραμείνη εις την ευρωζώνη». Ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς δεν αντιδρά εμφανώς, αλλά δηλώνει σε πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του ότι θα αποκαλύψει τις «μύχιες σκέψεις του» σε συνέντευξη επιπέδου τουλάχιστον αναλόγου εκείνης που είχε «προ καιρού» παραχωρήσει σε γνωστό δημοσιογράφο εθνικοπατριωτικής και κυρίως ορθόδοξης εφημερίδας.

Τότε μπαίνει –αφανώς εξυπακούεται- στο παιγνίδι και το Κ.Ι.Σ. Μέσω προσωπικοτήτων που διάκεινται συμπαθώς προς αυτό, αφήνει να διαρρεύσει η πληροφορία πως το τζιτζίκι είναι απόγονος μεγάλης οικογενείας Ιουδαίων Ρωμανιωτών, από εκείνους δηλαδή που είχαν έλθει και εγκατασταθεί στην Ελλάδα ευθύς μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ. χ.· βρέθηκε όμως στην ανάγκη να ασπαστεί τον Χριστιανισμό κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής της περιόδου 1941-1944, για να αποφύγει την εξόντωσή του «από τους Ναζί». 

Με το που γίνεται η «αποκάλυψη» αυτή, λαμβάνουν χώρα τρεις ιδιαιτέρως αξιοσημείωτες κινήσεις, οι εξής:  Α) Στέλεχος (χαμηλόβαθμο) του ΕΛΙΑΜΕΠ δηλώνει ότι, μπροστά στους εθνικού χαρακτήρα κινδύνους που προξενεί, σε χώρο γεωπολιτικώς ευαίσθητο, η «παρορμητική και ακραία» στάση του μυρμηγκιού, οι Έλληνες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν –επιτέλους!- τη μεγάλη χρησιμότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (Ν.Α.Τ.Ο.). Β) Το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας: Ι.Δ. Κολλάρος και ΣΙΑ» εκφράζει την πρόθεσή του να εκδώσει τα απομνημονεύματα του Τζίτζικα και μάλιστα υπό τον τίτλο: Πέτρινο Τραγούδι: Κραυγή των Κολασμένων από τη Γη της Οδύνης. Γ) Φιλοσοφικών τάσεων «δημοφιλής» διανοούμενος «αποκαλύπτει» ότι το μυρμήγκι κατάγεται από οικογένεια «γερμανοτσολιάδων» οι οποίοι, αφού έστειλαν ευχετήρια κάρτα στον Αδόλφο Χίτλερ, τον Απρίλιο του 1944, επί τη ημέρα των γενεθλίων του και αφού «οργίασαν» σε βάρος των «Δημοκρατικού Ελληνικού Λαού», έφυγαν τον Οκτώβριο του 1944 από την Ελλάδα με βαγόνι γερμανικού τραίνου κατάφορτο από «αρχαιότητες». Συνεπώς το μυρμήγκι χρωστάει όχι απλώς στο τζιτζίκι αλλά γενικώς στο Ελληνικό Δημόσιο το αντίτιμο των αρχαιοτήτων που αρπάξανε οι γονείς του και, βεβαίως, το μερίδιο που του αναλογεί από τις –απλήρωτες ακόμη- γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα.

*  *  *

Με το που ακούσανε «λεφτά από τη Γερμανία» όλες οι τάσεις και αποχρώσεις του κεντρώου/φιλελεύθερου/δημοκρατικού/κρυπτοϊουδαϊκού χώρου συνενώθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Φωνή λαού οργή Θεού!  Σμήνη «συνειδητοποιημένων πολιτών» εισέβαλαν στο σπίτι του Μέρμηγκα και τον πετάξανε έξω με τις κλωτσιές. Αυτός, βέβαια, δοκίμασε να τηλεφωνήσει στο 100, στο 112, στο 11880, στο 666, στη Δημοτική Αστυνομία, στον Συνήγορο του Πολίτη, στους κκ. Ρουπακιώτη, Πικραμμένο και Χρήστο Γεραρή και, γενικώς, σε όποιο άλλο φορέα ή «νούμερο πρώτης ανάγκης» διαφημίζουνε τα ΜΜΕ. Ματαίως!  Οι πάντες δηλώσανε «αναρμόδιοι». Έτσι ο Μέρμηγκας άφησε το σπιτάκι του και μετανάστευσε στην Τουρκία, μπας και δει, εκεί τουλάχιστον, άσπρη μέρα.

 Στο σπίτι του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε θριαμβευτικώς το τζιτζίκι. Και τότε, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εκδηλώθηκε! Εκπρόσωπός της δήλωσε πως έπρεπε, κατά την εγκατάσταση του Τζίτζικα στο σπίτι του μυρμηγκιού, να γίνει αγιασμός, ώστε πλήρως να αποκασταθεί η ψυχική ενότης του χριστεπωνύμου πληρώματος!

            Αυτό και έγινε. Ιερεύς παχύς και επιβλητικός άρχισε τον αγιασμό, δίπλα ακριβώς στο δωμάτιο όπου το τζιτζίκι καταβρόχθιζε (αμάσητες)  τις τελευταίες προμήθειες του μυρμηγκιού. Αλλά εδώ παρεισέφρυσε ο αστάθμητος παράγων. Ενώ, πράγματι,  ο ιερεύς σεμνοπρεπώς έψαλλε «Νίκας τοις ευσεβέσι κατ’ εναντίων δωρούμενος», κάποιοι «αμετανόητοι» από κάτω φωνάξανε «τοις βασιλεύσι, τοις βασιλεύσι». 

Πανδαιμόνιο επακολούθησε! Οι της «Νέας Δημοκρατίας» και του ΠΑΣΟΚ κραυγάζανε «Χούντα είναι, θα περάσει», οι άλλοι απαντούσαν «Προδότες, αλήτες, μαρξιστές». Κάποιος «ποιητής/διανοούμενος/φιλόσοφος», που μετά την «αντιστασιακή» του δράση (από το 1974 και μετά, εξυπακούεται), αναπαύεται ξαπλωμένος στις δάφνες του σε βίλλα που διαθέτει εντός της Στερεάς Ελλάδος, πήρε τον λόγο και εξήγησε πως «η Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί». 

Αυτό ήτανε! Ο παπάς απηυδισμένος μουρμούρισε τις ακροτελεύτιες φράσεις του αγιασμού, μάζεψε το πετραχήλι του και έφυγε. Οι πασοκονεοδημοκρατοσυριζαίοι φύγανε και αυτοί – για να μη σπάσουν οι μεν το κεφάλι των δε και διασπαστεί η «εθνική ενότητα». Το τζιτζίκι έμεινε ανενόχλητο και συνέχισε το πάρτυ με τους φίλους του των Μ.Μ.Ε.

Εδώ –λυπάμαι που θα σας λυπήσω- αλλά πρέπει να το πω: Ο Τζίτζικας ήταν πολύ φιλελεύθερος! Σχολή της Φραγκφούρτης και βάλε! Έτσι, είχε εθιστεί στα βαρειά ναρκωτικά και, λίγες μέρες αφού θριαμβευτικώς εγκαταστάθηκε στο σπίτι του ξωπεταγμένου μυρμηγκιού, τα τίναξε από   overdose. To σπιτάκι του καημένου του Μέρμηγκα έμεινε άδειο. Και τότε, φίλοι και οπαδοί του Θεόδοτου,  την κατάσταση την πήρε στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ και το Indymedia (ξέρετε, η «φωνή του Πολυτεχνείου» και τα ρέστα). Μπήκανε λοιπόν μέσα στο σπίτι του Μέρμηγκα, πετάξαν έξω το πτώμα του Τζίτζικα και το αφήσανε (το σπίτι του μυρμηγκιού) να γεμίσει κατσαρίδες. Όπως διευκρινίστηκε  λίγο αργότερα με περισπούδαστα άρθρα στα τεύχη Α΄και Β΄της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Η Καθημερινή και Το Βήμα) οι καημένες οι κατσαρίδες ήταν πρόσφυγες που το μόνο που ζητούσαν στην Ελλάδα ήταν να «φάνε ένα κομμάτι ψωμί». «Η Αθήνα θα ξαναγίνει όπως ήταν», βροντοφώναξε ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Και πράγματι... μέσα σε λίγες μόνο μέρες μετά τον θάνατο από overdose του Τζίτζικα όλη η γειτονιά είχε γεμίσει κατσαρίδες.

Και τι να κάνουν οι φιλόξενοι Έλληνες; Το μόνο που ζητούσαν οι «καημένες κατσαριδούλες» ήταν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί...  Και...ΤΕΛΟΣ (ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟ)




ΠΗΓΗ   ΘΕΟΔΟΤΟΣ   ΜΠΛΟΓΚ  ΣΠΟΤ
 
http://mathenoume.blogspot.gr/2013/11/o_16.html

ΟΙ Ε.Δ. ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ

Βροχή» πυραύλων προγραμματίζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις για τα τέλη Νοεμβρίου σε Αιγαίο και Έβρο θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα ισχύος στην Τουρκία που «τσαμπουκαλεύεται» και αμφισβητεί κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αποκορύφωμα της σφοδρής «καταιγίδας» βλημάτων από πλοία, μαχητικά αεροσκάφη και επιθετικά ελικόπτερα θα είναι η πολυαναμενόμενη βολή των S-300 PMU-1 στις 11 Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, επιτελείς του Πενταγώνου σχεδιάζουν τη διεξαγωγή τριών ασκήσεων ταυτόχρονα στις περιοχές που η Άγκυρα επικεντρώνει την απειλή της σε βάρος της Ελλάδας. Στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, που επιχειρεί την αλλαγή του status quo προκειμένου να βάλει «πόδι» στα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων και στον Έβρο.
Από τις 25 έως της 29 Νοεμβρίου το Πολεμικό Ναυτικό θα διεξάγει την άσκηση «Θαλάσσιος Γρύπας». Πλοία του Στόλου θα αναπτυχθούν στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και θα πραγματοποιήσουν στην ευρύτερη περιοχή της Κρήτης βολές Sea Sparrow και Penguin.
Η σημαντικότερη βολή όμως θα είναι με πύραυλο Exocet. Είναι ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων, καθώς δεν διαθέτουν τέτοιο βλήμα και γνωρίζουν πολύ καλά τη «φονικότατα» του απέναντι στους θαλάσσιους στόχους, που
είναι τα πλοία τους σαν και τη φρεγάτα «Ορούκ Ρέις» που δοκίμασε τις ανοχές των επάκτιων πυροβολαρχιών ΜΜ-40 Exocet.
Και τα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού, όχι απλά έχουν στα χέρια τους αυτό το όπλο, αλλά γνωρίζουν άριστα και πώς θα το χρησιμοποιήσουν όταν έρθει η ώρα. Αν βέβαια οι υποτακτικοί πολιτικοί δώσουν την εντολή και δεν καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να μοιράσουν ελληνικά  εδάφη ή να συνηγορήσουν στη λογική των «γκρίζων ζωνών», όπως έκανε το 1996 ο Σημίτης και ο Πάγκαλος στα Ίμια.
Ημερομηνία καταλυτική όμως θα είναι ως φαίνεται η 28η Νοεμβρίου. Εκεί θα συναντηθούν δυνάμεις από Ναυτικό, Αεροπορία και Στρατό απλώνοντας μία ομπρέλα προστασίας των ανατολικών συνόρων της Ελλάδας
Η Πολεμική Αεροπορία θα διεξάγει άσκηση στο Πεδίο Βολής της Κρήτης ταυτόχρονα με την άσκηση του Π.Ν. ενώ απο τις 18 έως τις 22 Νοεμβρίου θα διεξαχθεί ο «Δικέφαλος Αετός» με την εκτόξευση Α/Α όπλων.
Αποτελεί ζητούμενο αν θα γίνει χρήση βλήματος ΑΜ-39Μk2 Exocet από αεροσκάφη Μirage-2000, κάτι που είχε γίνει πριν περίπου ένα χρόνο και είχε προκαλέσει «εμπλοκή» στα Τουρκάκια.
Στο «Δικέφαλο Αετό» πρόκειται να ενεργοποιηθούν τα αντιαεροπορικά συστήματα Patriot, δεν αποκλείεται η μεταφορά επάκτιων συστημάτων, ενώ θα συμμετάσχουν ιπτάμενα ραντάρ EMB-145H ΑΣΕΠΕ για έγκαιρη προειδοποίηση και έλεγχο από πλευράς Π.Α., όπως επίσης και τα ΤΟR-M1.
Την ίδια ημέρα «φωτιά και ατσάλι» θα υπάρξει στον Έβρο με την πραγματοποίηση της άσκησης «Αστραπή». Άρματα μάχης και δυνάμεις Πυροβολικού, υποστηριζόμενα από επιθετικά ελικόπτερα AH-64 Apache και τους πυραύλους τους  Hellfire θα κάνουν τη νύχτα μέτρα, στέλνοντας τη «λάμψη» των πυρών… απέναντι.
Μετά τον καταιγισμό πυραύλων και από τους τρεις κλάδους των Ένοπλων Δυνάμεων σε Αιγαίο και Έβρο έρχεται το απόλυτο για την αντιαεροπορική-αντιπυραυλική άμυνα της χώρας. Βολή S-300 PMU-1, στις 11 Δεκεμβρίου!!.
Η στιγμή αυτή που χρόνια περιμέναμε φαίνεται πώς έφτασε και προκαλεί «ταραχή» στους Τούρκους, αφού το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα με τις δυνατότητες που έχει αλλάζει την ισορροπία στο Αιγαίο.
Μπορεί να εγκλωβίσει και να καταρρίψει πολλούς στόχους ταυτόχρονα πριν το πάρουν χαμπάρι. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν κάνει τα πάντα για να συλλέξουν όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούν, προκαλώντας ακόμη και το θάνατο του Κώστα Ηλιάκη.
Σε μία περίοδο λοιπόν πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα  ελέω τρόικας και μνημονίων οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, δείχνουν την ισχύ τους σε αέρα, θάλασσα και στεριά και να δηλώνουν αποφασισμένες να αποτρέψουν τις κακές σκέψεις απόπειρας δημιουργίας τετελεσμένων στο Αιγαίο και τον Έβρο.
Η Άγκυρα μπορεί να προκαλεί με «κρουαζιέρες» στο Αιγαίο, υπερπτήσεις, παραβάσεις του FIR Αθηνών και παραβιάσεις των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου, αλλά οι φύλακες έχουν… γνώση.



defencenet.gr

http://diktyoellinwn.wordpress.com/2013/11/16/

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (β)

 
Το πλέον οδυνηρό αποτέλεσμα της διάρρηξης του κοινωνικού συμβολαίου 
από μία κυβέρνηση, είναι η απώλεια του σεβασμού των πολιτών προς την 
ίδια, η οποία οδηγεί στην απορρύθμιση στο χάος και στην αναρχία – οι 
«δεξιές» και οι «αριστερές» λύσεις της Ελλάδας
 
«Ο όρος «καπιταλισμός» έχει το πλεονέκτημα ότι, περιγράφει επακριβώς, με πλήρη σαφήνεια δηλαδή, το σημερινό οικονομικό σύστημα: ο βασικός σκοπός του οποίου είναι η τοποθέτηση, η χρήση καλύτερα κεφαλαίων, με σκοπό την αύξηση τους – με την πραγματοποίηση κερδών. Πρόκειται λοιπόν για μία διαδικασία, η οποία παράγει «εκθετική» ανάπτυξη – ενώ διαφορετικά καταρρέει.
Ο καπιταλισμός δεν «ωθείται» από τους χαμηλούς μισθούς, όπως φαίνεται να υποστηρίζεται από τις σημερινές πολιτικές λιτότητας – αλλά, αντίθετα, από τους συνεχώς υψηλότερους. Η βασική αιτία είναι το ότι, μόνο όταν οι αμοιβές των εργαζομένων είναι «ακριβές», έχουν νόημα οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί – οι οποίοι αυξάνουν γεωμετρικά την παραγωγικότητα και δημιουργούν ανάπτυξη.
Κατά τη διάρκεια όμως της διαδικασίας αυτής, προκαλείται μία επώδυνη «δημιουργική καταστροφή» – αφού «πεθαίνουν» οι παλαιότερες και φθηνότερες θέσεις εργασίας, τις οποίες καταστρέφουν οι τεχνολογικοί νεωτερισμοί, αντικαθιστάμενες με ακριβότερες, πιο εξειδικευμένες και λιγότερες.
Η φύση του καπιταλισμού λοιπόν, όσον αφορά τον τομέα εργασία, είναι οι υψηλότερες αμοιβές, με λιγότερες θέσεις εργασίας, μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας – οπότε με αυξημένο ρίσκο και με ανασφάλεια, για να «παράγονται» νεωτερισμοί και κέρδη. Αντίθετα, ο «αμιγής σοσιαλισμός» στηρίζεται στην εργασία για όλους, στην ασφάλεια και στην παραδοσιακή δομή μίας οικονομίας – χωρίς μεγάλο ρίσκο, αλλά με πολύ χαμηλές αμοιβές. Όλες οι ενδιάμεσες, «γκρίζες» αποχρώσεις, έχουν πάντοτε ημερομηνία λήξεως«.
 .
Ανάλυση
Στο πρώτο μέρος του κειμένου μας είχαμε αναφέρει ότι, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο. Θεωρήσαμε δε απόλυτα αναγκαία τη σύνταξη ενός ελληνικού επιχειρηματικού σχεδίου (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας – στους πολίτες της, στα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα, στα μέσα παραγωγής και στα χρήματα που διαθέτει η ίδια.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι, δεν πρέπει να αναζητήσει τη «συνδρομή» των εταίρων της στην επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας της – με τη μορφή ενός «Marshall Plan», μίας επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της με περίοδο χάριτος και ρήτρα εξαγωγών, της μείωσης του επιτοκίου δανεισμού της στο βασικό της ΕΚΤ (0,25%), της αύξησης των εξαγωγών της προς τις χώρες της ΕΕ κλπ., όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο παρελθόν. Εν τούτοις, οφείλει να είναι προετοιμασμένη για ενδεχόμενη άρνηση των εταίρων της να τη βοηθήσουν – για την περίπτωση δηλαδή που δεν θα «στεφθούν» με επιτυχία οι όποιες διαπραγματεύσεις, έχοντας ένα σχέδιο δικό της.
Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου οφείλει να είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου», κενές υποσχέσεις και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.
Περαιτέρω ισχυρισθήκαμε ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο (αν και εμείς είμαστε υπέρ του ευρώ, με την έννοια της ενωμένης Ευρώπης).
Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, αναφέραμε πως πιθανότατα θα αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα εσφαλμένες επιλογές της, επιλέγοντας εκ των υστέρων να αλλάξει τις βασικές της θέσεις, καθώς επίσης να μην τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.
Κατά την άποψη μας, είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και συνεχώς περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία – μεταξύ άλλων, για να αποφύγουν την τιμωρία ορισμένα στελέχη της, αφού τα δύο κόμματα που τη συναποτελούν είναι αυτά που ευθύνονται κυρίως για τη χρεοκοπία της πατρίδας μας.
Συνεχίσαμε με το ότι, προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά (φιλελεύθερα) κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η «μακράν» λιγότερο επώδυνη.
Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό θα απαιτούσε  όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία θα ήταν σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα – τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη  χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, κυρίως με την ψήφιση των βασικών νόμων ή των μελλοντικών αποφάσεων απ’ ευθείας από τους πολίτες (όπως, για παράδειγμα, την σύναψη της δανειακής σύμβασης το 2010, με τα μνημόνια που προϋπέθετε), είναι ο μοναδικός τρόπος για να υποστηριχθούν τόσο οι νόμοι, όσο και τα διάφορα μέτρα από το σύνολο του λαού – με την έννοια ότι ο λαός, εάν έχει λάβει ο ίδιος της αποφάσεις, είναι πολύ πιο εύκολο «να σταθεί πίσω τους» και να τις στηρίξει επιτυχημένα.
.
ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ
Επειδή για να εκδιώξουμε την Τρόικα θα πρέπει να βρούμε τι κάνουμε ακριβώς την επόμενη ημέρα, καθώς επίσης πως θα τοποθετήσουμε τις βάσεις της ανάπτυξης, χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαφυγής μας από την παγίδα του χρέους, θεωρούμε σκόπιμη μία μικρή αναφορά στο θέμα των δανείων – από μακροοικονομικής πλευράς. Η αιτία είναι το ότι, η παροχή νέων δανείων δημιουργεί ρευστότητα, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η αντιμετώπιση της ύφεσης – κατ’ επέκταση, του τέρατος της ανεργίας.
Φυσικά, η συγκεκριμένη διαδικασία αφορά την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, την οποία δεν αποδέχεται η μη ερμαφρόδιτη αριστερά – αλλά και η οικονομία της αγοράς δεν αποδέχεται την αριστερά, γεγονός στο οποίο οφείλεται κυρίως ο ισχυρισμός μας, σχετικά με το ότι δεν μπορεί να διασώσει την Ελλάδα, παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης.
Προκαταβολικά θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ότι, όπως έχουμε αναλύσει σε πολλά κείμενα μας οι καταθέσεις, από τεχνικής πλευράς, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τις χορηγήσεις, με την παροχή δανείων δηλαδή – αφού τα δάνεια είναι συνώνυμα με τη δημιουργία «νέων χρημάτων από το πουθενά», όπου στην Ευρωζώνη, για κάθε 100 € που δανείζει μία τράπεζα, είναι υποχρεωμένη να έχει ως εγγύηση μόλις 1 € στην ΕΚΤ.
Συνεχίζοντας στο βασικό θέμα μας, εάν οι τράπεζες δάνειζαν τόσα χρήματα, όσες οι καταθέσεις των αποταμιευτών τους, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί η οικονομία, από μακροοικονομική συνολική σκοπιά – γεγονός που συνέβαινε στην Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν οι καταθέσεις των Ελλήνων ήταν της τάξης των 240 δις € και τα δάνεια των τραπεζών σε κάπως υψηλότερα επίπεδα (στο τέλος του 2010, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες είχαν διαμορφωθεί στα 208,9 δις €, ενώ οι χορηγήσεις στα 257,7 δις € – πηγή).
Η αιτία είναι το ότι, οι καταθέσεις αποτελούν ουσιαστικά ένα εισόδημα, το οποίοι δεν δαπανάται – δεν καταναλώνεται δηλαδή στην αγορά και δεν αυξάνει τη ζήτηση. Η απώλεια λοιπόν της ζήτησης, η οποία σε κάποιον τομέα της οικονομίας περιορίζει την χρησιμοποίηση της υφισταμένης παραγωγικής δυναμικότητας, θα πρέπει να αντισταθμισθεί με κάποιον άλλο τρόπο – γνωρίζοντας επί πλέον πως σε μία οικονομία, οι δαπάνες του ενός είναι τα έσοδα του άλλου.
Ας μην ξεχνάμε ότι, τα εισοδήματα, τα οποία αποταμιεύονται στις τράπεζες, προέρχονται από την παροχή εργασίας – από την παραγωγή δηλαδή προϊόντων, για τα οποία όμως μειώνεται η ζήτηση, κατά το ποσόν της αποταμίευσης. Εάν λοιπόν δεν αντισταθμισθεί η απώλεια, η μειωμένη εκ των αποταμιεύσεων ζήτηση περιορίζει το ρυθμό ανάπτυξης, αυξάνει την ανεργία κοκ.
Με ένα απλό παράδειγμα, δεν ράβονται 100 φουστάνια, επειδή δεν μπορούν να πουληθούν, αλλά 80 – οπότε μειώνεται ο τζίρος στην αγορά (άρα το ΑΕΠ), στο ύψος του ποσού που αποταμιεύθηκε (κόστος των 20 φουστανιών), ενώ απολύονται εκείνοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έραβαν τα 20 φουστάνια. Η πορεία της ανεργίας στην Ελλάδα, παρά τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων ή, καλύτερα, λόγω της μείωσης των αμοιβών, καθώς επίσης του περιορισμού της ζήτησης που προκάλεσε, μεταξύ άλλων, η πιστωτική συρρίκνωση, είναι χαρακτηριστική:
.
Πραγματικό εισόδημα και ανεργία στην Ελλάδα, 1999 - 2013. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
Πραγματικό εισόδημα και ανεργία στην Ελλάδα, 1999 – 2013.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Εάν τώρα αντικατασταθούν εξ ολοκλήρου οι αποταμιεύσεις με την παροχή δανείων, τότε η ζήτηση παραμένει ως έχει – οπότε παράγονται τα ίδια προϊόντα, γίνονται οι ίδιες επενδύσεις, ενώ απαιτούνται οι ίδιες θέσεις εργασίας. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν δημιουργείται ανάπτυξη, δεν γίνονται νέες επενδύσεις και η ανεργία κινείται στα ίδια επίπεδα  – αφού η ζήτηση παραμένει σταθερή, επειδή συμπληρώθηκε «επακριβώς» η απώλεια των χρημάτων που αποταμιεύονται, με δάνεια στο ίδιο ύψος.
Αυτό ισχύει βέβαια στην θεωρητική περίπτωση όπου, οι τράπεζες δανείζουν ποσά ανάλογα με τις καταθέσεις που έχουν – με επιτόκια υψηλότερα αυτών που προσφέρουν στους καταθέτες. Με τον τρόπο αυτό καλύπτουν τουλάχιστον τα έξοδα λειτουργίας τους, χωρίς να ζημιώνονται από τους τόκους που προσφέρουν – υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι, δεν χάνουν τα δάνεια που παρέχουν.
Όταν όμως αδυνατούν να εισπράξουν τα δάνεια που παρέχουν, επειδή κάποιοι πελάτες τους χρεοκοπούν, μειώνεται (καίγεται) ουσιαστικά το ποσόν των χρημάτων που κυκλοφορεί – με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση, η ζήτηση κοκ., οπότε περιορίζεται ο ρυθμός ανάπτυξης.
Συμπερασματικά λοιπόν, εάν οι τράπεζες δάνειζαν μόνο τις καταθέσεις των αποταμιευτών, στην καλύτερη περίπτωση (εάν δεν υπήρχαν κόκκινα δάνεια), ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας θα ήταν μηδενικός – στη χειρότερη θα γινόταν αρνητικός, κατά το ποσόν των χαμένων δανείων.
Στο σημείο αυτό, εάν κατανοήσουμε ότι, οι καταθέσεις των Ελλήνων παραμένουν σήμερα στα επίπεδα των 240 δις € από την πλευρά της απώλειας ζήτησης (άσχετα από το ότι τα 80 δις € έχουν κατατεθεί σε τράπεζες του εξωτερικού), ενώ οι χορηγήσεις δεν ξεπερνούν πλέον τα 220 δις € από περίπου 260 δις € το 2010, η διαφορά των 40 δις € έχει μειώσει ανάλογα τη ζήτηση – με αποτέλεσμα να εξηγείται, από την συγκεκριμένη οπτική γωνία, η πτώση του ΑΕΠ από 230 δις € προηγουμένως, στα 190 δις € σήμερα (αριθμοί κατά προσέγγιση).
Εάν αφαιρέσουμε δε τα χαμένα χρήματα από τα δάνεια που έχουν δώσει οι τράπεζες, τα οποία κάποια στιγμή θα πάψουν να θεωρούνται ως απλές επισφάλειες, θα συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε ακόμη στα μέσα του δρόμου – πως η ύφεση δηλαδή δεν έχει ακόμη εμφανισθεί σε ολόκληρη την έκταση της. Αυτό παρατηρείται ήδη στην Ισπανία, οι τράπεζες της οποίας «συνελήφθηκαν» να παραποιούν τους ισολογισμούς τους, όσον αφορά τα επισφαλή δάνεια – με στόχο να εμφανίζουν πολύ μικρότερες ζημίες, από τις πραγματικές.
.
Η ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ
Σύμφωνα τώρα με τους μονεταριστές, τα δάνεια που υπερβαίνουν τις καταθέσεις αυξάνουν την ονομαστική ζήτηση και όχι την πραγματική – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων και να προκαλείται μία «πληθωριστική ανάπτυξη», με την πραγματική να παραμένει ως έχει.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε βέβαια να συμβεί, εάν η παραγωγική δυναμικότητα μίας οικονομίας ήταν στα όρια της – οπότε οι παραγωγοί προϊόντων θα προτιμούσαν να αυξήσουν τις τιμές, παρά να προβούν σε νέες επενδύσεις, έως ότου τουλάχιστον βεβαιώνονταν πως η ζήτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται.
Στις σημερινές συνθήκες όμως, καμία επιχείρηση σε καμία χώρα δεν έχει εξαντλήσει την παραγωγική της δυναμικότητα - αντίθετα, στους περισσότερους κλάδους επικρατεί ακριβώς το αντίθετο Επομένως, οι βιομηχανίες θα προτιμούσαν να αυξήσουν την προσφορά, παρά τις τιμές των προϊόντων τους.
Σαν αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, της αύξησης της προσφοράς δηλαδή, παράγονται περισσότερα προϊόντα – άρα αυξάνεται το ΑΕΠ, λόγω της ζήτησης που δημιουργείται από εκείνο το μέρος των δανείων, το οποίο υπερβαίνει τις καταθέσεις. Η μέσω των δανείων αυξημένη ζήτηση λοιπόν λειτουργεί θετικά, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης, οπότε δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας κοκ.
Ακόμη όμως και αν δεχόταν κανείς ότι, η ζήτηση που προκαλεί ο δανεισμός θα είχε σαν αποτέλεσμα να αυξήσουν οι παραγωγοί τις τιμές και όχι την προσφορά προϊόντων, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν αρνητικό – επειδή οι αυξημένες τιμές σημαίνουν συνήθως αδυναμία κάλυψης της μεγαλύτερης ζήτησης, οπότε γίνονται νέες επενδύσεις, με ευεργετικά επακόλουθα για μία οικονομία.
Στο σημείο αυτό κατανοεί κανείς την τεράστια σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα, όσον αφορά την πραγματική οικονομία – με την έννοια ότι, η βασική «αρμοδιότητα» των τραπεζών είναι ο έλεγχος των σχεδιαζόμενων μελλοντικών επενδύσεων εκ μέρους των ιδιωτών. Φυσικά όσον αφορά τη δυνατότητα κερδοφορίας και τα ρίσκα τους, έτσι ώστε να αποφασίζουν πότε είναι σωστός ο δανεισμός – ελαχιστοποιώντας την απώλεια των δανείων και των τόκων τους. Η πορεία των επενδύσεων πάντως στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι,  είναι χαρακτηριστική του που οδηγήθηκε:
 .
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των επενδύσεων στην Ελλάδα
Έτη
2007
2008
2009
2010
2011
2012







Επενδύσεις
26,72
24,01
18,57
17,54
16,11
13,59
Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
 .
Σε σχέση τώρα με τους καταναλωτές, αν και είμαστε της άποψης ότι, ποτέ δεν πρέπει να δανείζεται κανείς για καταναλωτικούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς σκοπούς, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να ελέγχουν εάν ο οφειλέτης έχει τη δυνατότητα επιστροφής των ποσών που ζητάει να του δανείσουν. Προφανώς σε εποχές ύφεσης και αποπληθωρισμού, όπως η σημερινή στην Ελλάδα, οι τράπεζες αξιολογούν αρνητικά τους δανειολήπτες – περιορίζοντας συνεχώς τα δάνεια τους και επιδεινώνοντας τις προοπτικές της χώρας.
Ολοκληρώνοντας, όταν οι τράπεζες κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε δεν χάνονται δυσανάλογα ποσά, γίνονται σωστές επενδύσεις, αυξάνεται η ζήτηση, περιορίζεται η ανεργία και εξασφαλίζεται η ανάπτυξη – οπότε, τα χρήματα που δημιουργούνται από το πουθενά, υπερβαίνοντας τις καταθέσεις, εκπληρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ρόλο τους: την αύξηση του βιοτικού επιπέδου ολόκληρης της χώρας.
Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει με τα χρήματα που δημιουργούνται από το πουθενά και πηγαίνουν στο πουθενά - όπως διαπιστώνεται από τις ανεύθυνες κερδοσκοπικές επενδύσεις των τραπεζών, στις χρηματιστηριακές φούσκες.
ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Είναι φανερό το ότι, μία κυβέρνηση που πιστεύει στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, έχει αρκετές δυνατότητες στη διάθεση της, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομίας της – αρκεί προηγουμένως να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών οι οποίες, όπως και στο παραπάνω παράδειγμα των τραπεζών, θα την ενισχύσουν, εάν πεισθούν ότι μπορούν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω.
Όταν όμως οι διεθνείς αγορές, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων και αποταμιεύσεων καλύτερα, είναι πεπεισμένες/νοι ότι, η κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να εξοφλήσει εκούσια τις υποχρεώσεις της, νέες ή παλαιότερες, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να την ενισχύσουν. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουν ότι, υιοθετεί καταναγκαστικά προγράμματα – η «ανόρεκτη», η «ακούσια» κατά κάποιον τρόπο, καθώς επίσης η αποσπασματική εφαρμογή των οποίων δεν αφήνει καμία αμφιβολία, σχετικά με τις προθέσεις και τις δυνατότητες της.
Εάν όμως οι αγορές δεν ενισχύσουν την Ελλάδα, τότε είναι αδύνατον να ξεφύγει ποτέ από τα νύχια της Τρόικας – ενώ θα πληρώσει πολλαπλά τις οφειλές της σε είδος, αφού δεν θέλει να τις πληρώσει με χρήματα. Απλούστερα, η Τρόικα θα λεηλατήσει στην κυριολεξία τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, ενώ η Ελλάδα θα παραμένει χρεωμένη με ποσά, τα οποία θα έχει ουσιαστικά ξεπληρώσει προ πολλού.
Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας θα «εκποιηθεί», αποφέροντας ένα ελάχιστο ποσόν σε σχέση με την πραγματική της αξία – οπότε η χώρα θα παραμείνει «πιστωμένη». Το ίδιο θα συμβεί και με την ιδιωτική περιουσία, η οποία ουσιαστικά θα κατασχεθεί μέσω υπερβολικών φόρων και χαρατσιών – οδηγούμενη είτε στο δημόσιο και από εκεί στους πιστωτές, είτε απ’ ευθείας στους πιστωτές, μέσω των τραπεζών και των «τιτλοποιήσεων» των κατασχεμένων περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων).
Η μοναδική λύση τώρα, η οποία είναι στη διάθεση μίας φιλελεύθερης κυβέρνησης (η έννοια «φιλελεύθερη» δεν έχει καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό), είναι να εξυπηρετεί τα χρέη της, με τις δικές της δυνάμεις και με το δικό της σχέδιο - ενώ μπορεί να διώξει την Τρόικα αμέσως, αρκεί να σταματήσει να δανείζεται από αυτήν, τεκμηριώνοντας ότι θα μπορεί να εξοφλεί τις υφιστάμενες υποχρεώσεις της, όταν θα γίνονται ληξιπρόθεσμες.
Η Ελλάδα προφανώς και μπορεί να τα καταφέρει, εάν αποκτήσει μία ικανή κυβέρνηση, η οποία να είναι σε θέση να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των αγορών – με πρώτη υποχρέωση της να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, παύοντας να δημιουργεί ελλείμματα (ζημίες). Ειδικότερα,
(α)  Μία τέτοια κυβέρνηση, για να εξασφαλίσει το βραχυπρόθεσμο δανεισμό της, έτσι ώστε να μην έχει ανάγκη την Τρόικα, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εκδώσει «εθνικά ομόλογα», εγγυημένα με κρατικά περιουσιακά στοιχεία – «πουλώντας» τα στις τράπεζες της οι οποίες, αφού τα ομόλογα θα είναι εγγυημένα, θα μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν «φθηνά» μέσω της ΕΚΤ.
Εθνικά ομόλογα με ρήτρα πληθωρισμού, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας, θα μπορούσαν να αγοραστούν και από τους Έλληνες καταθέτες – επίσης από αυτούς που έχουν μεταφέρει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, εάν πεισθούν με τη σειρά τους ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει. Πόσο μάλλον εάν δεν απαιτηθεί φόρος για την εισαγωγή χρημάτων από το εξωτερικό και δεν επιβληθούν «ποινές», υπό την προϋπόθεση της τοποθέτησης τους σε «πατριωτικά ομόλογα».
(β)  Περαιτέρω, η μεσοπρόθεσμη κεφαλαιακή ενίσχυση του κράτους δεν είναι απαραίτητο να επιτευχθεί με την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων, όπως για παράδειγμα αυτών που έχει μεταβιβάσει στο ΤΑΙΠΕΔ – επειδή η εισαγωγή του οργανισμού αυτού στο χρηματιστήριο, αφού προηγουμένως γίνουν όλα όσα πρέπει για να αποκτήσει την τιμή που αξίζει, θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί όλα τα πλεονεκτήματα που της προσφέρει η δημιουργία χρημάτων από το πουθενά, εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών της – όπως την αναλύσαμε προηγουμένως και με στόχο την αύξηση της ρευστότητας στην αγορά, για την οποία δεν χρειάζεται τη συγκατάθεση και τη συμφωνία κανενός. Πόσο μάλλον όταν η πατρίδα μας έχει βυθιστεί στον αποπληθωρισμό (-2%), για την καταπολέμηση του οποίου απαιτούνται «πληθωριστικά μέτρα» – όπως η αύξηση της ταχύτητας κυκλοφορίας του χρήματος (ανάλυση) και η απασχόληση των ανέργων από το κράτος, σύμφωνα με την «τακτική» του Keynes.
Για να μπορέσει δε η κυβέρνηση να υποβοηθήσει τη συγκεκριμένη διεργασία, θα όφειλε να ιδρύσει μία κρατική τράπεζα επενδύσεων, προικίζοντας την με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να δοθούν πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία, μέσω της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά (προφανώς δεν χρειάζεται παράλληλο νόμισμα, αφού μπορούν να δημιουργηθούν νέα χρήματα από τις τράπεζες), για την «αναθέρμανση» των επενδύσεων και της ζήτησης. Ο πίνακας ΙΙ που ακολουθεί δίνει μία εικόνα της χώρας μας:
 .
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη των πιστώσεων προς τον ιδιωτικό τομέα, των επισφαλειών και της ποσότητας χρήματος
Έτος
Πιστώσεις
Επισφάλειες
Ποσότητα χρήματος (Μ2)




2002
56,47
5,5
-1,45
2003
59,21
7,0
2,04
2004
64,56
7,0
9,78
2005
73,19
6,3
15,00
2006
79,08
5,4
9,82
2007
86,25
4,5
12,87
2008
94,14
5,0
15,66
2009
95,85
7,7
5,09
2010
105,92
10,4
-10,01
2011
120,07
14,4
-14,93
2012
17,2
-4,96
Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Οι πιστώσεις αυξήθηκαν, κυρίως λόγω του ότι δεν εξοφλήθηκαν οι παλαιότερες.
 .
Η ραγδαία μείωση της ποσότητας χρήματος στην Ελλάδα από το 2010, σε συνδυασμό με την κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας (ενδεχομένως η Μ2 να ευρίσκεται σε μία τάξη μεγέθους του 2), φαίνεται ολοκάθαρα στον Πίνακα ΙΙ.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, σε μία νομισματική ένωση μπορούν θεωρητικά να εκτυπώνουν «βασικά χρήματα» μόνο οι πλεονασματικές οικονομίες, με την έννοια ότι τα νέα χρήματα πρέπει να αντιπροσωπεύουν ένα νέο (μεγαλύτερο) ΑΕΠ. Αντίθετα, οι ελλειμματικές οικονομίες, όπως η Ελλάδα, είναι υποχρεωμένες να «καίνε» τα υφιστάμενα χρήματα στο ύψος που μειώνεται (καίγεται) το ΑΕΠ τους – γεγονός που πολλαπλασιάζει τα προβλήματα τους.
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η επενδυτική κρατική τράπεζα (ανάλογης μορφής με τη γερμανική Kfw), θα μπορούσε να εισαχθεί στο χρηματιστήριο για να αυξήσει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες της, καθώς επίσης να προβεί η ίδια στην αγορά των «τιτλοποιημένων ακινήτων» – τα οποία θα θελήσουν πιθανότατα να πουλήσουν φθηνά οι εμπορικές τράπεζες στο εξωτερικό, αφού κατασχέσουν μαζικά τα σπίτια των Ελλήνων.
(γ)  Τέλος, για τη μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση της πατρίδας μας υπάρχουν πολλές δυνατότητες – όπως, για παράδειγμα, η «τιτλοποίηση» του ενδεχομένου υπογείου πλούτου της, η είσπραξη των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία και διάφορα άλλα.
Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, εάν μία κυβέρνηση καταφέρει να πείσει τους Έλληνες για τις έντιμες προθέσεις και τις ικανότητες της, διευκολύνοντας τους να καταλάβουν ότι, είναι προτιμότερο να δανείσουν οι ίδιοι το κράτος τους, έστω και με κάποιο ρίσκο να χάσουν μέρος των δανεικών, παρά να τους πάρει τα ίδια χρήματα με τους φόρους και τα χαράτσια, τότε θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση.
Για παράδειγμα, εάν οι Έλληνες αγόραζαν ομόλογα αξίας 3 δις €, όσα υπολογίζεται ότι θα αποφέρουν οι νέοι φόροι ακίνητης περιουσίας, τότε δεν θα υπήρχε λόγος να επιβαρυνθούν με φόρους – ενώ θα είχαν κάποια ελπίδα να πάρουν πίσω ένα μέρος των χρημάτων τους στο μέλλον.
Ολοκληρώνοντας, μία ικανή φιλελεύθερη κυβέρνηση μίας πάμπλουτης χώρας με προβλήματα ρευστότητας, όπως η Ελλάδα, υπό τη  προϋπόθεση ότι γνωρίζει τους κανόνες της αγοράς και έχει την ικανότητα να τους εκμεταλλεύεται, μπορεί να πετύχει πάρα πολλά – αρκεί να έχει σχέδιο και την ικανότητα να πείσει τεκμηριωμένα.
Μία από τις προτεραιότητες της θα ήταν αναμφίβολα η εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα είτε με την πληρωμή μέσω ομολόγων, είτε με «πιστωτικά φόρου» – όπου οι επιχειρήσεις θα είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τις υφιστάμενες ή τις μελλοντικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, με τα συγκεκριμένα πιστωτικά.
ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Είναι προφανές ότι, τη στιγμή ακριβώς που θα ψηφιζόταν στην Ελλάδα μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση, θα ακολουθούσε μία μαζική εκροή κεφαλαίων – τόσο από τους ίδιους τους Έλληνες, όσο και από τους ξένους. Η έξοδος αυτή, θα συνοδευόταν από τραπεζικές επιθέσεις (bank run), οι οποίες θα δημιουργούσαν τεράστια προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας – με τις χρεοκοπίες, καθώς επίσης με το χάος που τις συνοδεύει, να μην μπορούν να αποκλεισθούν.   
Οι επενδυτές θα αποχωρούσαν αφενός μεν προληπτικά, πιθανολογώντας εύλογα ότι, θα επιβαλλόταν περιορισμοί στην ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, αφετέρου επειδή θα φοβόντουσαν πως θα έχαναν τα χρήματα τους. Η αιτία είναι μεταξύ άλλων το ότι, η οικονομική πολιτική μίας τέτοιας κυβέρνησης στον τομέα της εργασίας, των κοινωνικών παροχών κλπ. δεν παράγει πλεονάσματα, από τα οποία να μπορούν να πληρωθούν οι τόκοι και οι δόσεις των δανειακών κεφαλαίων – ενώ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, μειώνει τα κέρδη των επιχειρήσεων, οπότε προκαλείται η κατάρρευση του χρηματιστηρίου.
Περαιτέρω, είναι πολύ πιθανόν ότι, η Ευρωζώνη θα σταματούσε να ενισχύει τις τράπεζες – οπότε η χώρα θα έπρεπε να υιοθετήσει το δικό της νόμισμα, παραβαίνοντας τη συνθήκη της ζώνης του ευρώ και παύοντας να αποτελεί μέλος της. Επομένως, είναι ουτοπικό το να θεωρεί μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση πως μπορεί να κυβερνήσει, παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης.
Ακόμη όμως και να μην συνέβαιναν όλα αυτά, η μονομερής αθέτηση της δανειακής σύμβασης και των μνημονίων, όπως υπόσχεται η «αριστερά» (η ακύρωση μόνο των μνημονίων είναι προφανώς αδύνατη), θα οδηγούσε την Ευρώπη και την ΕΚΤ στο σταμάτημα της τροφοδοσίας των τραπεζών με ρευστότητα. Επίσης, στην «αναστολή» των δόσεων των εγκεκριμένων δανείων – οπότε η Ελλάδα θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων (de facto) να δηλώσει αδυναμία πληρωμών, να χρεοκοπήσει, να υιοθετήσει το εθνικό της νόμισμα και να οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης.
Στην περίπτωση αυτή τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, ακόμη και αν ήταν πραγματικά, θα μετατρεπόταν σε χρόνο μηδέν σε συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα – αφού, μαζί με τις τράπεζες, θα κατέρρεε και η οικονομία, οπότε το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του δημοσίου θα αποτελούσε παρελθόν.
Θα ήταν δε τυχερή η Ελλάδα, εάν δεν επικρατούσε το απόλυτο χάος, με όλα όσα κάτι τέτοιο το συνοδεύουν (πλήρης παράλυση της οικονομικής ζωής, κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, επιθέσεις σε καταστήματα κοκ.).
Ο μοναδικός τρόπος λοιπόν για να κυβερνήσει η αριστερά, είναι η ελεγχόμενη υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, με τη βοήθεια και τη συμφωνία της Ευρωζώνης – μετά από μία διαπραγμάτευση, έτσι ώστε:
(α)  είτε να διαγραφεί ένα σημαντικό μέρος του δημοσίου χρέους – της τάξης των 220 δις €, έτσι ώστε το χρέος ως προς το ΑΕΠ να είναι της τάξης του 50%,
(β)  είτε να μετατραπεί το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) στις νέες δραχμές, με τη σωστή ισοτιμία – παράλληλα με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, με μηδενικά επιτόκια, με «ρήτρα εξαγωγών» κλπ. Εάν εξασφαλιζόταν παράλληλα και η ενίσχυση του «δραχμικού» τραπεζικού συστήματος για ένα έτος από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να απορροφηθούν οι αρχικές «δονήσεις», θα ήταν εξαιρετικά θετικό.
Η διαπραγμάτευση θεωρείται εφικτή, επειδή δεν συμφέρουν την Ευρωζώνη οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις – ενώ μάλλον δεν θα επέμενε στο να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της. Το πρόβλημα βέβαια επικεντρώνεται στο ότι, η διαπραγμάτευση θα έπρεπε να προηγηθεί την ανόδου της αριστεράς στην εξουσία – αφού διαφορετικά οι ζημίες που θα προκαλούνταν τις πρώτες ημέρες θα ήταν πολύ σοβαρές, πόσο μάλλον όταν είναι αδύνατον να ακολουθήσει αμέσως μετά τις εκλογές το απαιτούμενο κλείσιμο των τραπεζών (Bank holidays), ο περιορισμός των αναλήψεων κλπ.
Περαιτέρω, η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος θα έπρεπε να συνοδευθεί από πολλές άλλες ενέργειες – μεταξύ των οποίων η εθνικοποίηση των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, ο περιορισμός στις αναλήψεις, καθώς επίσης στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, η δημιουργία συναλλαγματικών αποθεμάτων, η αναζήτηση νέων συμμάχων και εξαγωγικών αγορών, οι προσπάθειες αυτάρκειας της ελληνικής οικονομίας, η επιβολή δασμών για την «επιδότηση» της εγχώριας βιομηχανίας (αν και κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την ΕΕ), η έκδοση ομολόγων, με αποδέκτες τους Έλληνες καταθέτες κοκ.
Όλα αυτά, αν και εφικτά στην επίτευξη τους, απαιτούν προφανώς την ύπαρξη εξαιρετικά ικανών στελεχών τόσο στην κυβέρνηση, όσο και σε νευραλγικές θέσεις της οικονομίας. Πολύ περισσότερο στην κεντρική τράπεζα, αφού η εισαγωγή της δραχμής, καθώς επίσης η επανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, δεν είναι καθόλου εύκολο να δρομολογηθεί χωρίς μεγάλους «κλυδωνισμούς» – μεταξύ των οποίων τη ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος, την έλλειψη βασικών αγαθών (φάρμακα, ενέργεια) και τις μεγάλες  πληθωριστικές πιέσεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως, μετά από ένα πολύ επώδυνο πρώτο διάστημα, εάν η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος δρομολογούταν σωστά και ελεγχόμενα, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντικρίσει ξανά με ελπίδα το μέλλον – γεγονός που είναι αδύνατον να συμβεί ποτέ, όσο η Τρόικα παραμένει στην πατρίδα μας, εφαρμόζοντας την εγκληματική πολιτική της.
 .
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία της, η στάση πληρωμών ή η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή της Τρόικας ακόμη περισσότερο – με την εφαρμογή της εγκληματικής για την οικονομία μας πολιτικής λιτότητας, σε συνδυασμό με την αύξηση των κεφαλικών φόρων: «μέτρα» τα οποία έτσι ή αλλιώς θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ και στη χρεοκοπία.
Δυστυχώς για όλους μας, η σημερινή κυβέρνηση έχει «διαρρήξει» το κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, έχοντας κάνει κατάχρηση της εξουσίας της - αφού δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, οι κυριότερες των οποίων ήταν η τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, καθώς επίσης η ορθολογική επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, έτσι ώστε να υπογραφεί ένα βιώσιμο μνημόνιο.
Το πλέον οδυνηρό αποτέλεσμα της διάρρηξης ενός «κοινωνικού συμβολαίου», είναι συνήθως η «απώλεια του σεβασμού» προς τη εξουσία και τους νόμους – γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στην απορρύθμιση του συστήματος, στην κατάρρευση, στο χάος και στην αναρχία.
Είναι επείγουσα λοιπόν η ανάγκη, είτε να αλλάξει άμεσα και ριζικά την οικονομική πολιτική της η κυβέρνηση, εκδιώκοντας την Τρόικα από την πατρίδα μας, είτε να αποχωρήσει – επιτρέποντας σε μία άλλη κυβέρνηση, αδιάφορο εάν είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική, να προσπαθήσει να συνάψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, πριν βυθιστεί η χώρα στο χάος και στη αναρχία.
Έχοντας την άποψη δε ότι η εναλλακτική του χάους, η υποταγή δηλαδή στην Τρόικα, η οποία πλέον καθοδηγείται από την πρωσική Γερμανία και όχι από τις Η.Π.Α., δεν είναι από κανέναν Έλληνα επιθυμητή, θεωρούμε πως η κάθε στιγμή που περνάει ανεκμετάλλευτη είναι πολύτιμη – αφού το ηφαίστειο «βράζει», απειλώντας να εκραγεί ξαφνικά και ανεξέλεγκτα.


V.V.Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.
Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.
Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

http://diktyoellinwn.wordpress.com/2013/11/10
Next previous home

Αναζήτηση στο ιστολόγιο

-------\ KRYON IN HELLENIC /-------

-------\ KRYON  IN  HELLENIC /-------
Ο Κρύων της Μαγνητικής Υπηρεσίας... Συστήνεται απλώς σαν βοηθός από την άλλη πλευρά του «πέπλου της δυαδικότητας», χωρίς υλική μορφή ή γένος. Διαμέσου του Λη Κάρολ, αναφέρεται στις ριζικές αλλαγές που συμβαίνουν στη Γη και τους Ανθρώπους αυτή την εποχή.

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------

------------\Αλκυόν Πλειάδες/-------------
Σκοπός μας είναι να επιστήσουμε την προσοχή γύρω από την ανάγκη να προετοιμαστούμε γι' αυτό το μεγάλο αστρικό γεγονός, του οποίου η ενέργεια ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή στον πλανήτη μας μέσα από φωτεινά φαινόμενα, όμορφες λάμψεις, την παράξενη παθητική συμπεριφορά του ήλιου, αύξηση των εμφανίσεων μετεωριτών, διακοπών ρεύματος.. όλα αυτά είναι ενδείξεις της επικείμενης άφιξης της τεράστιας ηλεκτρομαγνητικής του ζώνης η οποία είναι φορτισμένη με φωτονικά σωματίδια, και κάθε ημέρα που περνάει αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Οι επισκεπτεσ μας στον κοσμο απο 12-10-2010

free counters